Think...Not pink...

Λοιπόν αυτό το pink ουδέποτε το συμπάθησα… 

Ούτε ως χρώμα, σε στιγματίζει από τη γέννησή σου επειδή είσαι κοριτσάκι, σε ακολουθεί πεισματικά κι έχει το θράσος να το παίζει άποψη ζωής…

Think pink…

Όλα θετικά, χαρούμενα, τα γλειφιτζούρια είναι pink, οι τσιχλόφουσκες επίσης, οι καραμέλες, το γλάσο στις τούρτες, trendy τα παστέλ …Πηγαίνουν με όλα, ταιριάζουν με όλα, είναι χαρωπά, σε ανεβάζουν βρε παιδί μου…

Τσου…

Εμένα το pink δεν μου πάει… 

Με κάνει να φαίνομαι χλωμή… Μου το τόνισε ο προσωπικός μου στυλίστας , η μακιγιέζ μου, επίσης και η ψυχολόγος μου…
Βουτάω σε άλλα χρώματα λοιπόν… Στο ελάχιστα πιο light γκρι, κυρίως στο μαύρο…

Ναι, δεν γουστάρω πια να είμαι pink girl…

Μάλλον δεν ήμουν ποτέ...

Φοράω τα μαύρα μου , βγάζω τα μαύρα μου προς τα έξω…

Είμαι απαισιόδοξη, ζηλιάρα, με «μακιαβελικές» τάσεις ηγεμονίας, εγωκεντρική, κακομαθημένη, κάμερα και φώτα σε μένα παρακαλώ, τα θέλω όλα και τώρα, δεν μ’ ενδιαφέρει ο πόνος του διπλανού, μου αρκεί να περνάω καλά…
Να περνάω καλά… Όλοι εσείς οι «κοινοί θνητοί» στα πόδια μου… Στην υπηρεσία της «αυτού μεγαλειότητάς» μου…

Παφ… Έσκασε όμως η τσιχλόφουσκα… Δεν είναι ροζ… Ούτε μαύρη… Ούτε καν γκρι… Είναι διάφανη… Από μέσα προς τα έξω…

Αποθήκευση ως...

Ωραία… Αυτό ήταν… 

Μετά από σχεδόν 2 μήνες blogging στέρεψα από ιδέες… 

Μπαίνω στο Word, με κοιτάζει, μ’ εκείνη την ηλίθια παυλίτσα του κέρσορα που αναβοσβήνει, το κοιτάζω κι εγώ, καλησπέρα μου λέει, καλησπέρα του λέω, έχεις κάτι να μου πεις –το φέρνει ύπουλα το άτιμο- ε…χμ…δεν είμαι σίγουρη, στάσου ρε παιδί μου λίγο, πώς ξηγιέσαι έτσι, δυο μήνες έγραφα…έγραφα…έγραφα… 

Τώρα στη σπάω ε? Γουστάρεις τρελά το «αποθήκευση ως»… Νιώθεις δικαιωμένο, πέτυχες τον σκοπό της ζωής σου, «αποθήκευση ως»…

Ε, λοιπόν σου έχω νέα… 

«Αποθήκευση ως» τσου… Δώκαμε, δώκαμε… 

Ουφάκια, Βαρουφ-ακια, ζουληγμένα πιτσιρίκια, η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη, ανασφάλειες, δαίμονες και δαιμονάκια, ποίηση, τέχνη, πολιτική, αυτό ήταν… 

Πάει… 

Στέρεψα εγώ, η «ψαγμένη» blogger…

Περνάω φάση detox ειδικώς και γενικώς… 

Τιιιιι???  Μου την πέφτεις, πως είμαι «ρηχή»- παρά το λούστρο- καταβάθος, τεμπέλα, αναξιόπιστη, «δυο λαλούν και τρεις χορεύουν», σε ατίμασα και τώρα σ’ εγκαταλείπω… 

Αααα, έτσι είναι αυτά χρυσό μου… 

Βαρέθηκα την «αποθήκευση ως»…

Μη μου πολυκουνιέσαι, γιατί στον επόμενο τόνο θα πατήσω σκέτο «αποθήκευση»…

Lucian Freud...

Αγαπημένος επίσης...Ρεαλισμός...Ρευστότητα...Τρέλα... Μοναδικός..

Εσύ, ο κάπως "αλλιώς"...

Διαφορετικός… 

Είσαι απλά διαφορετικός… 

Χρώμα, ιδέες, άποψη ζωής, σεξουαλικές-ερωτικές επί το επιστημονικότερον-προτιμήσεις, στυλ, από «πού κρατάει η σκούφια σου», γιατί εδώ και όχι εκεί, γιατί με μας και όχι με τους άλλους, τους πολλούς, αυτούς που έχουν τη δύναμη να ορίζουν το σωστό… 

Πάντα κάπου χαλάς τη σούπα..

Είσαι η «ενοχλητική μύγα» στο γάλα μιας κοινωνίας, μικρής, μεγάλης, δεν έχει σημασία… 

Πάντως διαφέρεις… 

Ενοχλείς… 

Ταράζεις με την παρουσία σου τη λίμνη…

Ποιος είσαι εσύ που θα με ξεβολέψεις, θα με βγάλεις από τη σαπουνόφουσκα της ζωής μου, ξέρεις πόσο έχω κοπιάσει να τη φτιάξω και να κλειστώ μέσα της, μου πήρε πολλά χρόνια , στρίμωξα αυτά τα αναιδέστατα «θέλω» μου , έδινα πάντα μια γερή σφαλιάρα στο μικρό, ασήμαντο, ανθρωπάκι που μερικές φορές ξεπηδούσε στο πίσω μέρος της ψυχής μου και μου ζητούσε… 

Τι μου ζητούσε… 

Έχω ξεχάσει, πάνε τόσα χρόνια, η σφαλιάρα έπιασε τόπο…

Ξαφνικά , τσακ, η σαπουνόφουσκα μπάζει… 

Από κάτι τέτοιους σαν εσένα… 

Είσαι τόσος δα αλλά σηκώνεις κεφάλι, δεν σου δίνω πολλή σημασία, επιμένεις όμως… 

Ταράζεις τη γαλήνη μου… 

Δεν σε νοιάζει… 

Παίρνεις ρίσκο, προβάλεις την ύπαρξή σου, στην αρχή, με χαμηλή, ίσα που ακούγεται φωνή, σιγά-σιγά ψηλώνεις, με φτάνεις, με σκουντάς, μ’ ενοχλείς ρε παιδί μου, η σαπουνόφουσκά μου … 

Ε! Όχι λοιπόν! Εγώ θα σε εξοντώσω! Ξέρεις τα όπλα μου… Έχω δύναμη, εξουσία, ΕΙΜΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ!!!
Δεν μασάς…

Ματώνεις, πέφτεις στη μαύρη τρύπα, αλλά δεν μασάς… Σηκώνεσαι, λίγο ζαλισμένος, παραπατώντας, σηκώνεσαι… 

Χωρίς στρατηγικό σχέδιο, πού τη βρίσκεις τη δύναμη, δίνεις μια γερή και τη διαλύεις τη σαπουνόφουσκα… 

Μικραίνω εγώ τώρα… Σε φοβάμαι… Με φοβάμαι…

«Αναζητώ το χρυσάφι του χρόνου...»

«..Υπερρεαλισμός, όνομα ουσιαστικό... Γνήσιος ψυχικός αυτοματισμός, με τον οποίο εκφράζει κανείς γραπτά, είτε προφορικά, ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, την αληθινή λειτουργία της σκέψης. Υπαγόρευση της σκέψης χωρίς κανένα λογικό έλεγχο, πέρα από κάθε αισθητική ή ηθική έννοια..»

Πρώτο Μανιφέστο του Breton (1924), μετάφραση: Ανδρέας Εμπειρίκος.

Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο και εκατόν δέκα από τη γέννησή του André Breton... 

Via DIM//art

Ακόμη μένει επίκαιρο, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, το μέλημα του Breton για την «αποστολή της εδραίωσης της αλήθειας στον κόσμο».

Ακόμη ισχύει, και κλείνεται ξανά και ξανά, το μεγάλο ραντεβού του Υπερρεαλισμού με την Ιστορία: «...Ναι, αυτό είναι το εγχείρημά μας... Το Όνειρο και η Επανάσταση είναι φτιαγμένα για να συμμαχήσουν, όχι για να αποκλείσουν το ένα το άλλο...

Να ονειρεύεσαι την Επανάσταση δεν σημαίνει ότι την αποποιείσαι, αλλά ότι την κάνεις διπλά και δίχως νοητικές επιφυλάξεις...» αντιπαραθέτει σε όσους κατηγόρησαν τους Υπερρεαλιστές, για έλλειψη συγκεκριμένης ιδεολογικής και πολιτικής τοποθέτησης …

Σήμερα, έχουμε περισσότερο ανάγκη παρά ποτέ τα «...παρατηρητήρια του εσωτερικού ουρανού...»

Αυτού που έχει εξαφανιστεί, με τη δική μας συναίνεση, αδιαφορία, αλλοτρίωση από τη ζωή μας… 

Ποια ήταν αλήθεια, η τελευταία φορά, που άφησες τον εαυτό σου ελεύθερο, χωρίς όρια, χωρίς στεγανά, χωρίς «πρέπει» και δεν «πρέπει»… 

Θυμάσαι, μάλλον όχι… 

Ακόμα και αν σου συνέβη, το πέρασες στα «ψιλά»…

Γιατί άλλο το «Όνειρο», άλλο η «Πράξη»..

Όμως η επιγραφή στον τάφο του, «Αναζητώ το χρυσάφι του χρόνου», δεν παύει να εμπνέει όλους εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα ότι η Πράξη είναι η Αδελφή του Ονείρου…

Via  DIM/art

Βασική πηγή: DIM/art

Για κάποιους έρωτες που δεν... Μαρίνα Αμπράμοβιτς & Ουλάι...

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.. 

Η Σέρβα Μαρίνα και ο Γερμανός Ουλάι (το πραγματικό του όνομα είναι Φρανκ Ούβε Λάισιπεν) γεννήθηκαν ίδια μέρα με τρία χρόνια διαφορά..

Οι δύο performance artirts γνωρίστηκαν το 1976 στο Άμστερνταμ την πρώτη κιόλας μέρα που η Αμπράμοβιτς μετακόμισε εκεί και δημιούργησαν μαζί για τα επόμενα 12 χρόνια.. 

Η σχέση τους επηρέασε βαθιά τη δουλειά τους και επικεντρώθηκε στην διάδραση μεταξύ των σωμάτων τους μέσα από πρότζεκτ που το κοινό δεν είχε ξαναδεί ποτέ..

Το 1988 αποφάσισαν να χωρίσουν αλλά δεν ήταν συμβατικός χωρισμός: Έπειτα από περπάτημα 90 ημερών στο Σινικό Τείχος της Κίνας, συναντήθηκαν στη μέση για τον τελικό αποχαιρετισμό...

Παρ΄ όλ ΄αυτά, έπειτα από 22 χρόνια, το 2010 οι δυο τους συγκίνησαν τον κοινό με αφορμή μια ρετροσπεκτίβα προς τιμήν της στο MoMA της Νέας Υόρκης...

Το πρότζεκτ της Αμπράμοβιτς ήταν να μοιράζεται ένα λεπτό σιωπής με επισκέπτες της έκθεσης που κάθονταν απέναντί της στο ίδιο τραπέζι....

Ώσπου απέναντί της χωρίς να το γνωρίζει κάθισε ο Ουλάι...

Mark Rothko...Επειδή τον λατρεύω...

Blue, Orange, Red, 1961

Live it with passion or not at all...

Live it with passion or not at all...

Ωραία μας τα λέει ο «ποιητής»… 

Μάλλον κάτι άλλο είχε στο μυαλό του, ή μπορεί να ήταν από τους «τυχερούς» που η κάθε μέρα τους κρύβει κι από ένα passion… 

Ε, λοιπόν εγώ δυσκολεύομαι να το βρω… 

Πού βρίσκεται κρυμμένο βρε παιδί μου??? 

Είναι μπροστά μου και δεν το βλέπω, είναι πίσω μου και το προσπερνάω, πρέπει να το ψάξω και δεν έχω χρόνο??? 

Άτιμο αυτό το passion ... 

Μα πολύ σου λέω… 

Για μένα, μια καθημερινή, καθωσπρέπει, σύζυγο, μαμά, εργαζόμενη… 

Που η μέρα της ξεκινάει, στις 6:30 το πρωί, που την πλακώνει το πάπλωμα με τη ζεστασιά και τα όνειρα της προηγούμενης νύχτας, που πρέπει να σηκωθεί, πλυθεί, βαφτεί, ντυθεί, στολιστεί για ν’ αντιμετωπίσει «πανίσχυρη» όσα την περιμένουν, εντάξει όχι τόσο άσχημα, το παιδί μεγάλωσε και ζει πια μόνο του, ο σύντροφός σου βρίσκεται πάντα δίπλα, η δουλειά δεν είναι και τόσο βαρετή…

Αχάριστη… 

Τι ζητάς πια… 

Τι περιμένεις, τις νεράιδες που θα σου εξασφαλίσουν κάτι «γαμάτο»… 

Πώς ακριβώς το ορίζεις αυτό το «γαμάτο»…
Τι θέλεις, για να νιώσεις επιτέλους καλά…

Τίποτα το ιδιαίτερο μωρέ… 

Αν το είχα ξεκαθαρίσει θα ήμουν μάλλον ευτυχής…

Ίσως τελικά passion είναι αυτά, τα καθημερινά…

Χμ… Φαντάσου να μην τα είχες… 

Εκεί θα σε ήθελα… 

Δεν θα ζούσες, απλά θα επιβίωνες…

Σκέψου το λίγο … 

Την επόμενη φορά που το ξυπνητήρι θα χτυπήσει στις 6:30…Ακριβώς…

Έφυγες...

Αντιστέκομαι στον Άγιο της ημέρας…

Όμως «έφυγες νωρίς»… 

Μ’ άφησες να παλεύω μόνη… 

Την κάθε ανάποδη μέρα, τη ρουτίνα, τα «πρέπει και δεν πρέπει», ποια είναι αλήθεια αυτά, ας τα ορίσει κάποιος…

Έφυγες νωρίς. «ακροβασία στο κενό»... 

Μ'άφησες χωρίς δίχτυ ασφαλείας… 

Χωρίς εσένα που ήσουν το «προσωπικό μου δίχτυ ασφαλείας»… Το απόλυτα δικό μου… 

Έδιωχνες μακριά, με μια μόνο λέξη σου, όλα όσα με στοίχειωναν… Μ’ έκανες να πιστεύω, πως ναι, αύριο είναι μια άλλη μέρα…

Τώρα πια «κανείς, κανενός»… 

Μόνη μου χωρίς δεκανίκια… 

Καιρός ήταν… 

Εγώ, οι φόβοι, οι ανασφάλειες, τα φαντάσματα, τα όσα θέλησα και δεν κατάφερα...
«Έφυγες νωρίς»… «Ίσα που πρόλαβα ν’ αρχίσω»… 

«Άργησες θα μου πεις… Η αρχή ξεκινάει νωρίς…» 

Για μένα...Εσύ έφυγες…

Άνθρωποι - Ρεζέρβα...

Σε πρώτη φάση αυτοί που σε χρησιμοποιούν… 

Σε θυμούνται μια στις τόσες, «Αχ!  Χαθήκαμε»… «Τι έγινες βρε παιδί μου τόσον καιρό».. «Πού έκοβες τις βόλτες σου..» «Γιατί με ξέχασες…» «Σε σκέφτομαι, σ’ αγαπάω, πόσο μου έχεις λείψει, blah, blah, blah..»

Σοβαρά ρε φίλε??? 

Σου έλειψα??? 

Πού βρισκόσουν εσύ??? 

Πόσο πολύ, μα την αλήθεια με σκεφτόσουν??? 

Γιατί δεν ερχόσουν να με βρεις, ξέρεις καλά που είμαι, γιατί δεν έπαιρνες τηλ., γιατί δεν έστελνες μήνυμα, η τεχνολογία έχει κάνει άλματα, δεν χρειάζονται πια τα «ταχυδρομικά περιστέρια», ούτε τα «σήματα καπνού»…

Ήμουν, κάθε πρωί που ξυπνούσες, η πρώτη σκέψη σου???

Όχι, ούτε η δική μου εξάλλου… 

Για να είμαι δίκαιη… 

Σ’ έχω θάψει στο πίσω μέρος του μυαλού μου… 

Είμαι δειλή, εγωίστρια, ανασφαλής… 

Δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση…

Ένα μόνο ξέρω… 

Δεν είσαι η «ρεζέρβα» μου, δεν θέλω να είμαι η δική σου… 

Θέλω fair play… 

Προτιμώ το βρισίδι , παρά την politically correct απόσταση…

Ας μου τα «χώσεις»… 

Τεμπέλα, αναίσθητη, αδιάφορη… 

Ναι μωρέ, σ’ αυτά θα «τσιμπήσω» καλύτερα… 

Θα ξεκουνηθώ… 

Θα νιώσω πως είμαι αλήθεια εκεί, για σένα… 

Πως κάπου σου έχω λείψει στ’ αλήθεια…

"Nobody, not even the rain, has such small hands"

"Somewhere i have never travelled, gladly beyond
any experience, your eyes have their silence: in your most frail gesture are things which enclose me, or which i cannot touch because they are too near...

Your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully,mysteriously) her first rose...

Or if your wish be to close me, i and my life will shut very beautifully ,suddenly, as when the heart of this flower imagines...

The snow carefully everywhere descending; nothing which we are to perceive in this world equals the power of your intense fragility: Whose texture, compels me with the color of its countries, rendering death and forever with each breathing...

(i do not know what it is about you that closes
and opens;only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)

Nobody, not even the rain, has such small hands"

E. E. Cummings

Αγάπη...Αγάπες...

Αγάπες, της ζωής μου,, περασμένες, ίσως κάπου ξεχασμένες, διαφορετικές, τωρινές…

Αγάπες που με έκαναν να γελάω σαν χαζό στο πρώτο ξύπνημα, που γέμιζαν, ξέρεις, πεταλούδες το στομάχι μου, που με το πέρασμα του χρόνου άλλαξαν… 

Μαμαδίστικες αγάπες...Συντροφικές, γι αυτόν που βρίσκεται δίπλα μου 25 χρόνια τώρα... Αγάπες φιλίας, γι αυτούς τους λίγους που με αντέχουν χωρίς αντάλλαγμα… 

Ποιες μετράνε περισσότερο??? 

Έχεις την απάντηση, δεν την έχω..

Καλές οι «πεταλούδες», ακόμα καλύτερες αυτές που αφουγκράζονται την ψυχή μου και είναι πάντα εδώ… 

Χωρίς πυροτεχνήματα, χωρίς εξάρσεις, καθημερινές, μικρές αγάπες…

Ένα κοιμισμένο φιλί, «έχω να τρέξω για πολλά σήμερα», μια σφιχτή αγκαλιά «ώχου ρε μάνα άσε με», μήνυμα από την κολλητή μου «Μπετζάκι μου τι κάνεις»…

Είμαι τυχερή… 

Είναι δίπλα μου, κοντά μου, ας μην τις παίρνω χαμπάρι τις περισσότερες φορές… 

Για κάποιον μαγικό λόγο, χωρίς καλά-καλά να τον ξέρω, υπάρχουν… 

Σταθερές, αμετανόητες κι ας τους έχω κάνει διάφορα… 

Ας μην μου αναστατώνουν πια το στομάχι… 

Μου διώχνουν όμως, χωρίς αντάλλαγμα τα ουφ-ακια μου… 

Είναι εκεί, για μένα…

"...Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στο δικό μου παιδί..."

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά… Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα..»
Είμαι μεγάλη, όσο και να προσπαθώ να το κρύψω, είμαι μεγάλη… Έχω ξεφύγει από τους φόβους, τις ελπίδες, τις ανασφάλειες, τα «πρέπει και δεν πρέπει» των 23 μου …
Ο «χρόνος ο αληθινός» είναι πανούργος…

Ρουφάει τα «θέλω», σε κάνει να ξεχνάς όνειρα, σχέδια...

«Εγώ δεν θα σου μοιάσω, θα γίνω, ούτε κι εγώ καλά – καλά δεν ξέρω τι, πάντως κάτι αλλιώτικο από σένα», σου πετάει κατάμουτρα το δικό σου παιδί…

Ναι το παιδί που σε απορρίπτει, σε ξεμπροστιάζει απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, σε κάνει να βουτήξεις πολύ-πολύ βαθιά στην ψυχή σου, στη ζωή σου..
Τι κέρδισες, τι έχασες, τι δεν κυνήγησες, γιατί «χάθηκες στη σκόνη»…

Εγώ, μαμά, μπαμπά, το έχω πάρει αλλιώς…

Φταίτε, όταν ήμουν πιτσιρίκι μου ανοίξατε διάπλατα όλους τους δρόμους, με κάνατε να πιστέψω πως όλα μπορώ να τα καταφέρω, πως είμαι μοναδική…
Είμαι??? Το πιστεύετε εσείς για μένα, εγώ πάλι αμφιβάλλω… Μικρή, τοσοδούλα κι ας το παίζω ανεξάρτητη και «out of orders»…

Σας κοροϊδεύω εσάς τους τόσο συμβιβασμένους…

Είστε, δεν είστε, τα 23 μου χρόνια δεν μ’ αφήνουν να το ψάξω… Μόνο θέλω…

Να βρω τις άκρες μου, δυσκολεύομαι, γιατί με μάθατε να μην σκύβω το κεφάλι… 

Να ξεδιαλύνω το μπερδεμένο κουβάρι αυτών που «οφείλω» και αυτών που «λαχταράω»… 

Δύσκολο… Ποιος βάζει τα όρια, ποιος έχει φτιάξει τους «κανόνες του παιχνιδιού»…  

Κανένας μωρό μου…
Μη μασάς…
Αφουγκράσου την ψυχή σου και μη σε νοιάζει….
Είμαστε δίπλα…
Όπως τότε, στους παιδικούς σου εφιάλτες…
Που αρκούσε μια ελάχιστη αγκαλιά για να σε ηρεμήσει… Να βουτήξεις ξανά στα όνειρά σου…
Είμαστε εδώ… Άνοιξε τη ζωή σου, διώξε μακριά τα «ουφ-ακια» σου… 23 είσαι μόνο…

Funeral Blues

"Stop all the clocks, cut off the telephone.

Prevent the dog from barking with a juicy bone,

Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling in the sky the message He is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever, I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun.
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good."

Wystan Hugh Auden
Funeral Blues (Song IX / from Two Songs for Hedli Anderson)

Τι κάνω λάθος????

Ποιο είναι τελικά το «σωστό»… 

Το politically correct, το ορθόδοξο, το «καθώς πρέπει», αυτό που δεν δημιουργεί εντάσεις, ενστάσεις, αντιδράσεις… 

Πού βρίσκεται κρυμμένο το manual της ήρεμης ζωής??? 

Γιατί δεν μπορώ να το βρω, ν’ ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες του, να λειτουργήσω άψογα σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή… 

Σαν κουζίνα, πλυντήριο ρούχων και πιάτων, pc… 

Γιατί βρίσκομαι πάντα στα όρια… Όσο κι αν προσπαθώ… Δεν κάνω και τίποτα extreme γαμώτο… 

Να ζήσω θέλω… Χωρίς να ενοχλώ, σέβομαι τους ανθρώπους δίπλα μου, αφουγκράζομαι όσο μπορώ τις ανάγκες τους, είμαι εκεί για όσους με χρειαστούν… 

Κάτι φταίει μάλλον… Το προσωπείο μου, αυτό το «αψεγάδιαστο», καλή σύζυγος, μητέρα, υπάλληλος, αυτάρκης με λίγα λόγια…

Ίσως δεν αφήνω τους άλλους να καταλάβουν τι κρύβω… 

Πόση ανάγκη έχω από μια κοινότυπη ερώτηση «πώς είσαι σήμερα»… 

Φοβάσαι, κρυώνεις, πονάς, τι στο διάολο νιώθεις…
Μάλλον φαίνεται πως δεν … Είμαι η Έλενα και είμαι καλά…

Εμείς, του '82 οι εκδρομείς...

Ένα ακόμα reunion…
Ξέρεις, συνάντηση παλαιών συμμαθητών, που κάποια στιγμή εδώ και δυο χρόνια, πήρε «σάρκα και οστά»… 
Το πρώτο ήταν αμήχανο κι ας είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή, κλείσαμε ένα μαγαζί , μη φανταστείς «γκλαμουριές», ένα μικρό, μουσικό μεζεδοπωλείο στον Νέο Κόσμο, αγκαλιές, φιλιά, είχαμε να ιδωθούμε σχεδόν 20 χρόνια, πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα…

Προσθήκη λεζάντας

Είμαστε όμως, ουσιαστικά δεμένοι, εμείς, του ’82 οι εκδρομείς… Τόσο που δεν το περιμέναμε… 

Εσύ, δημοσιογράφος, δικηγόρος, οικονομολόγος, κοινωνιολόγος, ελεύθερος επαγγελματίας… Βρίσκεσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά από τότε… 

Τότε, στα 18 μας...Που εγκλωβισμένοι, στα «στεγανά» μας, πολύ προσωπικές ή και απρόσωπες φιλίες, ναι είσαι ο κολλητός μου-η κολλητή μου, πιστεύαμε πως τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει, εμάς που τα κάναμε όλα μαζί…

Κοπάνες, την πρώτη ώρα στα «Νούφαρα», θυμάσαι στο «πατάρι» που καπνίζαμε νομίζοντας πως είμαστε τολμηροί, αποχές, τότε που δεν υπήρχαν ακόμα οι «καταλήψεις», παράνομες γιορτές στα κάγκελα, έξω από το σχολείο, για το Πολυτεχνείο, αποβολές, η θρυλική «πενταήμερη» στην Κρήτη...
Πέρασαν 20 και περισσότερα χρόνια… 

Στο πρώτο reunion αισθανθήκαμε, όμως, πως ο χρόνος έχει «παγώσει»… 

Ας μην μπορούσα να σε γνωρίσω, έχεις πάρει κιλά, φοράς πια γυαλιά πρεσβυωπίας, έχεις «γκριζάρει», έχεις χάσει κάμποσα από τα μαλλιά των 18 σου χρόνων…

Υπάρχεις ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού μου… 
Πάντα υπήρχες μάλλον… Ακόμα κι αν σε είχα στριμώξει…
Σαν τα παλιά βιβλία, τα κρυμμένα στη βιβλιοθήκη της ζωής μας, τα λίγο κιτρινισμένα, αυτά που τα ξεσκονίζουμε, κάπου -κάπου, από υποχρέωση…

Ξαναβρεθήκαμε…
Γαμώτο, όσο κι αν ακούγεται μελούρα, πραγματικά, σαν να μην πέρασε μια μέρα… Από τότε που με έλουζε κρύος ιδρώτας, στην τάξη, όταν άκουγα, το Μπελ- πίσω από το Μπετζ-…
Έχουμε, πια, ανοίξει κι ακολουθούμε τους δικούς μας δρόμους, ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία…

Ανταμώσαμε, από εκείνο το πρώτο reunion, αρκετές φορές…
Τα social media κάνουν σωστή δουλειά…
Φτιάξαμε ομάδα στο fb, «Απόφοιτοι 2ου Λυκείου Δάφνης ΄82»… 

Ερχόμουν σχεδόν σε όλες τις συγκεντρώσεις μας… 
Πάντα έφευγα με χαρά ανάμικτη με θλίψη… 

Ώσπου σήμερα, πήρα από εσάς, το καλύτερο δώρο… 
Με σκεφτήκατε, οργανώσατε για μένα μια τεράστια έκπληξη, για τα γενέθλιά μου… 

Ένιωσα… Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τα όσα ένιωσα… Είστε τελικά μια από τις καλά κρυμμένες πηγές αγάπης της ζωής μου….

Είστε, ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου… Εσείς… Του ΄82 οι εκδρομείς…