Love is not in the air....

Τι λέτε ρε παιδιά για εμμονές και ληγμένους έρωτες…

Συμβουλές εκ του ασφαλούς, αγάπησε τον εαυτό σου για να σε αγαπήσει κι ο άλλος, ο έρωτας κρατάει… 

Μην αφήνεσαι, μην προσπερνάς… 
Αξίωμα… 

Ο έρωτας πάνω απ’ όλα… 

Θα σε στενοχωρήσω, αλλά δεν αντέχει να είναι πάνω απ’ όλα… Είναι εύθραυστος, το παλεύει, όμως ...

Δεν μπορεί να έχει διάρκεια, αναλώνεται, ξεφτίζει, προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι, τρώει τα μούτρα του… 

Μετουσιώνεται, λένε οι ειδικοί, σε αγάπη… 

Σοβαρά? 

Αγαπάω τον σκύλο μου, αγαπάω τον διπλανό μου, αγαπάω όλους τους «χαμένους» αυτής της ζωής… 

Άλλο πράγμα ο έρωτας… 

Είναι πάθος, είναι ξεπερνάω τα πάντα για να είμαι μαζί σου, είναι βγαίνω από «μένα», αφήνω την ψυχή μου σε «σένα», είναι υπέρβαση, είναι μαγεία… 

Τυχεροί όσοι τον έζησαν… 

Όσοι τον άφησαν να γίνει «αγάπη» ψάχνονται τρελά… 

Μήπως και τους κλείσει ξανά το μάτι… 

Δύσκολοι έρωτες...

Demands of the Qun...

Αυτός που θέλει, διεκδικεί… 

Αξίωμα… 

Τα αξιώματα δεν επιδέχονται αναλύσεων… 

Θέλω και διεκδικώ… 

Αισθήματα, ανθρώπους, ιδέες, τη ζωή μου την ίδια…. 

Το «θέλω» , τη βγαίνει από αριστερά στο «μπορώ»… 

Θέλω τα ανέφικτα, μπορώ τα ελάχιστα… 

Χμ… 

Εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο φιλαράκο…

Πώς το ζυγίζεις το «θέλω» σου και πόσο η ζυγαριά κλίνει προς το «μπορώ» σου… 

Σίγουρα το «θέλω» είναι πιο βαρύ… 

Σε τραβάει σε άγνωστα μονοπάτια… Σε αποσυντονίζει…

Ε, εσύ... Μη με ξεβολεύεις με τα ανόητα αξιώματά σου… 

Άσε ήσυχη τη ζωούλα μου… 

Εγώ που κατάφερα με μεγάλο κόπο να θάψω το «θέλω» μου για να έχω ισορροπία…

Δες … 

Μη με ζορίζεις…

Το «θέλω» είναι πάντα πιο βαρύ…

Έχω κρατήσει μακριά το «μπορώ», είμαι ευτυχισμένος… 

Μη μου χαλάς το όνειρο… 

Μη μου χαλάς την κάθε μέρα…

Φύγε μακριά…

Είσαι κακός δαίμονας…

Είσαι κίνδυνος…

19 και μια τύψεις για τον ουρανό...

Όλα καλά λοιπόν βρέθηκε το πτώμα σου… 

Σε προχωρημένη αποσύνθεση, σε αναγνώρισαν κάποιοι άγνωστοι από τα ρούχα σου…

Αυτά που με ανατριχιαστική λεπτομέρεια προβάλλονταν στο Silver Alert… 

Ετών 20, την ημέρα που εξαφανίστηκε φορούσε κι εγώ δεν ξέρω τι, ύψος τόσο, βάρος άλλο τόσο, ψυχή…. 

Αυτή δεν μπορεί να μετρηθεί… 

Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες σταθερές… 

Πού να βρεθούν άλλωστε… 

Ήσουν μόλις 20…

Τόλμησες το διαφορετικό, το ξένο, αυτό που ξεβολεύει… 

Που ενοχλεί… 

Ποιος ήσουν εσύ στ’ αλήθεια …

Τόσο μικρός και τόσο μεγάλος να τα βάλεις με μια τόσο σφιχτά θεσμοθετημένη κοινωνία… 

Τυφλή, ανέχεται όσα τη βολεύουν, ξερνάει αυτά που της αλλοιώνουν το προσωπείο…. 

Δέχεται κλέφτες, ψεύτες, συμβιβασμένα ανθρωπάκια, ξέρεις, αυτά που στην κρίσιμη στιγμή σκύβουν…

Εσύ δεν το έκανες… 

Από θάρρος, δειλία,δεν ξέρω...

Θέλησες να αντισταθείς και δεν μπόρεσες, θέλησες να ξεφύγεις και δεν πρόλαβες…
Να είσαι καλοτάξιδος ….Εκεί που βρίσκεσαι δεν υπάρχουν κανόνες… Σε ζηλεύω… Έπαιξες ως το τέλος…. Νίκησες… Ήσουν δυνατός… Είσαι δυνατός…Respect…

Βγες...

Έι, είναι καλά εκεί έξω...
Έχει ρυθμούς, φωνές, φασαρία, αμήχανα χαμόγελα, το καπέλο της Μαρίας, ατέλειωτο περπάτημα με λάθος παπούτσια, ξαφνικές στάσεις χωρίς λόγο, μια τσαχπίνα γάτα που ποζάρει, αγκαλιές, τα παιδιά που χορεύουν hip hop, δυο κυρίες στα μπλε, φιλιά στη μέση του πουθενά, λάθος δρόμο και ξανά πίσω, τον παιδικό μου φίλο, ανοιχτούς ανθρώπους, δυο ή τρία  καραφάκια, ήλιο που σε τρελαίνει, καυγάδες με βουρκώματα, κι άλλες αγκαλιές...

Έι, είναι καλά...

Βγες...

Θέλω...

Θέλω… 

Σκασίλα μου για τους στόχους που την έκαναν γι αλλού… 

Δεν δίνω δεκάρα για «πρέπει», «επιτρέπει», «καθώς πρέπει» και όλα τα εις –επει σημαντικά… 

Αδιαφορώ για τους κανόνες, τους ακολούθησα πιστά ως τώρα, δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων, γνωστών, φίλων, συγγενών, λοιπών βαμπίρ που ρούφηξαν, ρούφηξαν, ρούφηξαν… 

Ενέργεια, αισθήματα, την ψυχή μου… 

Χέστηκα για τις νόρμες, για όλα εκείνα τα «εκ γενετής» επιβεβλημένα που σε εντάσσουν αυτόματα σε καθεστώτα που τα υπηρετείς πιστά, γιατί είσαι το «καλό παιδί», έχεις υποχρέωση να είσαι το «καλό παιδί»… 

Τέλος… 

Θέλω τη ζωή μου πίσω…

Να κάνω μαλακίες, να περπατήσω ξυπόλητη στη βροχή, να σουλατσάρω γυμνή στο φεγγαρόφωτο, να ερωτευτώ ή να ξαναερωτευτώ, να μετρήσω ανθρώπους που έχουν κάτι να μου πουν, να γίνω γκολ παρέα με φίλους ένα μεσημέρι, βράδυ δεν έχει σημασία, να καπνίσω χωρίς ενοχές «το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει», να ταξιδέψω, όχι πια νοερά, να πω «όχι ρε φίλε δεν γουστάρω», βαρέθηκα και τα –ουφάκια μου και τις αναβολές, δεν έχω πια χρόνο, ζω με εξάμηνες προθεσμίες, ήρθα φάτσα - κάρτα με τον θάνατο και τον ξεγέλασα…

Για πόσο… 

Ποιος ξέρει???

Όποιος και να ξέρει μου είναι πια αδιάφορος…

Θέλω, μπορώ??? 

Μπορώ, ναι, τράβηξα εκεί που δεν το περίμενα το «καλό χαρτί»… Όχι πια πάσο… 

Τα ρέστα μου….

Goals...

Goals τσου… 

Με άφησαν , δεν βρήκαν πρόσφορο έδαφος οι ταλαίπωροι και την έκαναν γι άλλες παραλίες… 

Είμαι σε φάση απόλυτης απραξίας και αδιαφορίας… 

Κομμωτήριο, γυμναστήριο, όλα τα εις –ηριο σημαντικά, διάβασμα, καινούριες ταινίες, εκδρομές, βόλτες-όχι με ποδήλατο έχω ξεχάσει πώς να ισορροπώ-, φίλοι, μουσική, όλα αυτά που κάποτε μου χάριζαν ένα στραβό –έστω- χαμόγελο, δεν μου λένε πια τίποτα…

Πάει ο «θεός των μικρών πραγμάτων»... 

Βαριέμαι ακόμα και τα φυτούλια της βεράντας μου, τα ποτίζω υποχρεωτικά για να μην τεζάρουν, δεν μαγειρεύω πια gourmet συνταγές, τα βασικά προς επιβίωση μόνο, έχω γίνει η χαρά του junk food…

Όοοοχι δεν έχω πέσει στη μαύρη κατάθλιψη… 

Γενικώς στη ζωή μου όλα βαίνουν ομαλώς, στο περίπου… 

Αυτό άραγε να φταίει??? 

Το «περίπου»??? 

Χμ… Ίσως… Μάλλον…

Πάντως, όσο κι αν τον ζορίζω τον εγκέφαλο, στόχο δεν βρίσκω… Κενό… 

Πάρε μπρος μωρέ… 

Πατάω γκάζι, κάπου όμως χάνω τη διαδρομή… 

Ποια «Ιθάκη» μου λες εσύ τώρα… 

Παίρνω το καπέλο μου και σε χαιρετώ… 

Από το κρεβάτι ως τον καναπέ, ένα τσιγάρο δρόμος…

23...

23 και τα θέλεις όλα…

Εδώ και τώρα… 

Να ζήσεις, να βουτήξεις στα «καθώς πρέπει» και στα «απαγορευμένα»… 

Να δοκιμάσεις τον εαυτό σου έξω από συμβάσεις και όρια...

Να φας τα μούτρα σου, να πέσεις, να σηκωθείς, να ξαναπέσεις… Να βρεθείς στα άκρα, να γυρίσεις για λίγο πίσω γιατί φοβάσαι, να σηκώσεις όμως πάλι κεφάλι…

Είσαι 23, εγώ η σοφή κουκουβάγια, προσπαθώ να σε προφυλάξω… 

Να σου δείξω το σωστό… 

Αυτό που θα σε βγάλει από τους μπελάδες… 

Μην μ’ ακούς… 

Στη δική σου ηλικία φοβήθηκα… 

Θέλησα να περπατήσω σε γνωστά μονοπάτια… 

Δεν ρίσκαρα, δεν τόλμησα, προτίμησα την ασφάλεια, ξέρεις αυτήν τη σαπουνόφουσκα που άλλοι είχαν φτιάξει για μένα, όλα στρωμένα, όλα καλά, μην αντιδράσεις, μην ξεφύγεις… 

Σου βγάζω λοιπόν το καπέλο… 

Γιατί ψάχνεσαι … 

Γιατί είσαι 23 και δεν τα έχεις βρει ακόμα με τους δαίμονές σου… Γιατί έχεις τα κότσια να μην συμβιβάζεσαι… 

Γιατί το ξέρω πως πονάς κι ας μην το παραδέχεσαι… Γιατί είσαι ελεύθερη… 

Είσαι όμως??? Είσαι!!! 

Ένα θέλω να ξέρεις… Πως εγώ, η «άχρηστη», «συμβιβασμένη», «τελειωμένη» είμαι πάντα εδώ… 

Να σε σπρώξω στα βαθιά χωρίς μπρατσάκια, να το κάνεις το μακροβούτι με όποιο κόστος…

Να σε περιμένω μόλις ανέβεις στην επιφάνεια…

Κι εκεί, μουσκεμένη , να σου δώσω ένα μεγάλο, μαμαδίστικο φιλί… 

Τα κατάφερες καλύτερα… 

Μωρό μου…