Basta...

Κάψε, διάλυσε, κατάστρεψε, βγάλε την τυφλή

οργή σου, ξέρεις αυτήν που σε πνίγει, σε πνίγουν

όλα, δεν μπορείς άλλο, μα γιατί???

via in.gr

Γιατί ενάντια σε κάτι που πρόσφερε μόνο χαρά…

Τη μισείς τη χαρά, την ελπίδα, αυτό που στα

μάτια σου φαντάζει ψεύτικο, «όπιο του λαού»,

εεε... Basta…

via normancescut.com

Όχι όλα ίσιωμα…

Γιατί μπαίνεις στο παιχνίδι τους???

Αυτό θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις…

Πως όλα είναι πάτος…

Μικρός εσύ, τεράστια τα τείχη που έχουν υψώσει

γύρω σου, υπάρχει φως…

Μη με θεωρήσεις γραφική, αλλά οι βραδιές στη

ρεματιά είχαν φως… 

Χαμογελαστές φάτσες μετά από κάθε

παράσταση…

Μετράει το χαμόγελο...

Γκρεμίζει τις σκιές…

Έστω για ένα νανοδευτερόλεπτο… 

Στον δικό σου ανύπαρκτο χρόνο…

via in.gr

Photography...My Love... Ο ερωτισμός στη φωτογραφία...

Ο ερωτισμός στη φωτογραφία...
Όταν τα γυμνά σώματα μετατρέπονται σε τέχνη...
Που σε απομακρύνει από τη "χυδαιότητα", σε κάνει να ξεχνάς τα στερεότυπα, σε παίρνει μαζί της...
Σε ταξιδεύει...
Στην αίσθηση, την ηδονή, την απόλαυση...
Μέσα από τον φωτογραφικό φακό...

Ας ανατρέξουμε, λοιπόν στο παρελθόν κι ας διατρέξουμε όλη την ιστορία της τέχνης, απομονώνοντας φωτογραφικές στιγμές που εμπεριέχουν έκδηλο ή υποβόσκοντα ερωτισμό, σεξουαλικότητα, πάθος και πάθη, τη φαντασίωση στο έπακρο…
Που κατοικεί στις παρυφές του φωτογραφικού μυαλού …
Από τους κλασικούς της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, μέχρι τον πάπα του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας της σύγχρονης τέχνης Araki  και τις ενδιαφέρουσες γεμάτες ίντριγκα και μυστήριο φωτογραφίες, από την κλειδαρότρυπα του Λούβρου της Nan Goldin... 

Απολαύστε και αφεθείτε...

Man Rey

Robert Doisneau

Nan Goldin

Helmut Newton

Noboyoshi Araki

\

Nan Goldin

Helmut Newton

Helmut Newton

Noboyoshi Araki

Helmut Newton

Helmut Newton

Robert Doisneau

Man Rey

 

Πάμε σινεμά? "La pianiste", Michael Haneke, 2001

"La pianiste", Michael Haneke, 2001

Σοκαριστική , στα «όρια», μοναδική…

Με τη «Δασκάλα του πιάνου», ο Αυστριακός σκηνοθέτης Μίκαελ Χάνεκε («Το βίντεο του Μπένι», «Παράξενα παιχνίδια») επιστρέφει σε αγαπημένα του θέματα, γύρω από τις ακραίες ανθρώπινες καταστάσεις, βουτηγμένες πάντα σε μια σκοτεινή, μαύρη ατμόσφαιρα.
Αυτήν τη φορά, στρέφεται στο ομότιτλο, επίμαχο βιβλίο της Ελφρίντε Γέλινεκ για να μας δώσει μιαν αρκετά πιστή διασκευή του.

Πρωταγωνίστρια η Ερικα, δασκάλα του πιάνου στο Ωδείο της Βιέννης, που πλησιάζει τα σαράντα, που ζει με την υπερπροστατευτική μητέρα της (ο πατέρας της βρίσκεται σε άσυλο), λατρεύει τον Μπαχ και τον Μπραμς και περνά κάποιες ώρες της κρυφά παρακολουθώντας peep-show σε πορνομάγαζα.

Κάποτε θα την πλησιάσει ένας τριαντάρης βιρτουόζος πιανίστας και λάτρης του χόκεϊ στον πάγο, ο Βάλτερ, που θ' αρχίσει να την πολιορκεί, ώσπου η Ερικα, μέχρι τότε εχθρική προς τους άντρες, αποφασίζει να του δοθεί υπό ορισμένους όμως όρους.

Εκείνο που φαίνεται να τράβηξε τον Χάνεκε στο φεμινιστικό βιβλίο της Γέλινεκ είναι το πορτρέτο μιας μορφωμένης, καλής κοινωνίας γυναίκας που η κοινωνική και σεξουαλική καταπίεση δεν μπορεί να δώσει λύση μέσα από την τέχνη, οδηγώντας την τελικά σε ακραίες καταστάσεις (σαδομαζοχισμό, μίσος για τη νεαρή μαθήτρια που της τραυματίζει το χέρι, ακόμη και δολοφονικά ένστικτα) και τελικά στην καταστροφή της.

Πορτρέτο που ταυτόχρονα του δίνει την ευκαιρία να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην ίδια την Αυστρία και την κοινωνία της -σε μια ταινία, προφητική μια και γυρίστηκε πριν από την άνοδο στην πολιτική του νεοναζιστή Γιοργκ Χάιντερ.

Εξαιρετική η Ιζαμπέλ Ιπέρ, έφτιαξε ένα ρόλο συγκλονιστικό στην αλήθεια και την ακρίβειά του, με σπάνια δύναμη και εσωτερικότητα -ρόλο που δίκαια της χάρισε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ των Κανών.
Πλάι της εξαιρετικοί σε μικρότερους ρόλους η Ανί Ζιραρντό (στο ρόλο της καταπιεστικής μητέρας) και ο Μπενουά Μαζιμέλ (στο ρόλο του «κακού» σπουδαστή).

Βύσματα λοιπόν...

Όλα είναι θέμα βυσμάτων,  κυκλωμάτων  και όλα εις –ματων σημαντικά… 

Αχ, βρε παιδιά, ευχαριστώ που με ξυπνήσατε από τον βαθύ ύπνο μου των τελευταίων χρόνων… 

Κλεισμένη με ασφάλεια στο κουκούλι μου, δεν είχα πάρει πρέφα τι παίζει εκεί έξω…

Μόλις πήγα να σκάσω μύτη… Χλαααπ η σφαλιάρα…

Πού πας κοριτσάκι μου??? Ποιά νομίζεις πως είσαι??? 

Η «Κοκκινοσκουφίτσα» χωρίς τον λύκο, η «Χιονάτη» με την κακιά μητριά άντε και χωρίς τους 7 νάνους , η «Ωραία Κοιμωμένη», χμ… αυτό μου ταιριάζει καλύτερα…

«Κοιμωμένη»...

Σίγουρα..

Από τα πιο μικρά,μέχρι τα μεγαλύτερα… 

Ύπνος του δικαίου…

Ως προς τα  βύσματα…

Τα μυαλά στα κάγκελα…

Όχι όμως το δικό μου μυαλό…

Ευχαριστώ, ας μείνω « Κοιμωμένη » ...

Wannabe Ladies

Απόψε τα έχω με τις wannabe κυρίως κυρίες…

Ναι κυρίες, γιατί τελικά οι άντρες είναι πολύ πιο ξεκάθαροι…

Εμείς, οι κυρίες, κουβαλώντας όλα τα στερεότυπα του πλανήτη, προσπαθούμε να το πάρουμε αλλιώς… 

Σέξι κι όποιος αντέξει, φωτο πολλά υποσχόμενες στα social media, η αγωνία του like, παράλληλα ψαγμένες αναρτήσεις, για την πολιτική, την οικονομία, τα κοινωνικά φαινόμενα, να ποστάρουμε λίγο Wagner  μαζί με Ρίτα Σακελλαρίου, λίγο από Λένα Μαντά μαζί με Sylvia Plath, μια πρέζα από Foucault

ή πέφτει πολύ βαρύς στο αλάτι, λίγο απ΄ όλα, αλλά κυρίως τίποτε απ’ όλα…

Είμαι γυναίκα, πιστεύω πως έχω άποψη, όλοι οι καλοί χωράνε, αλλά ώπα… Πάρ’το λίγο αλλιώς χρυσή μου… «Όλα τα λουλούδια μπορούν ν’ ανθίσουν… Στον ίδιο κήπο, μπέρδεμα…»

My own crazy family ...

Ουφφφφ τέλειωσα για σήμερα…

Με τις δουλειές του σπιτού ντε…

Σάββατο, αλλά καθώς η νοικοκυρά είναι «δούλα

και κυρά», ξεμπέρδεψα τουλάχιστον με τα

τρέχοντα… 

Να μην αναλύω τώρα επιστημονικές θεωρίες , εσύ

που με διαβάζεις ξέρεις, όσα δεν χωράει μια

εργάσιμη εβδομάδα, τα χωράει το

Σαββατοκύριακο…

Δεν είναι η καλύτερή μου, αγανακτώ,

κουράζομαι, σιχτιρίζω… 

Αλλά τελικά αγαπώ…

Την παλαβή οικογένειά μου…

Μην φανταστείς , τρείς είμαστε όλοι κι όλοι,

μαμά, μπαμπάς, μια Λένια που ισοδυναμεί με

δέκα και δυο σκυλιά...

Την είχαμε βολέψει καλά ως τώρα με τον ένα,

μας, έσκασε όμως μύτη ξαφνικά η Luna…

Μικρή, άσχημη, αλλά τσαχπίνα, παιχνιδιάρα, μισή

σε μέγεθος από τον «άρχοντα»,  τον «παίζει» και

μας « παίζει» στα πόσα αλήθεια, δάχτυλά της…

Γίνεται της μουρλής , ανοιγοκλείνω όλη τη μέρα

πόρτες, σφουγγαρίζω βεράντες, φύγε εσύ, έλα εσύ,

Λένιαααα πού έβαλες το πιστολάκι των μαλλιών,

άσε μας ρε μάνα ψάξε, ψώνια από το super market,

Έλεναααα πού είναι το τυρί του τοστ, στο ψυγείο

ρε παιδιά, στο ψυγείο…

Τη γουστάρω όμως , μεταξύ μας, αυτήν την

παλαβομάρα…

Σκέφτομαι, πως θα ήταν μια καθόλα ήρεμη,

οικογενειακή ζωή και μιζεριάζω…

Όλα στη θέση τους, τακτοποιημένα, καθαρά,

χωρίς να χρειαστεί το «μαγικό μου άγγιγμα»…

Ξεκούραση μεν, αφόρητη ανία δε…

Σσσς… Ας γκρινιάζω από καιρού εις καιρόν…

Αυτήν την παλαβή οικογένεια δεν την αλλάζω με τίποτα…

   

Πάμε σινεμά? "Rentaneko" (Rent- a- cat)

Rentaneko, ( Rent -a- cat), Naoko Ogigami,2012

Από τις πιο τρυφερές, γλυκιές, ανθρώπινες ταινίες που έχω δεί...Θα γεμίσει την "τρύπα της μοναξιάς σας"...
Με ελληνικούς ή αγγλικούς υπότιτλους...

Unworthy people...

Είπα μετά από τόσον καιρό που είχα να γράψω, να το γυρίσω στο πιο ανάλαφρο,  στο πιο light βρε παιδί μου, αλλά οι καταστάσεις και κυρίως οι άνθρωποι, που σκάνε ξαφνικά μύτη, με ξεπερνούν...

Ίσως βρίσκουν πρόσφορο έδαφος…

Αυθορμητισμό, παλαιάς κοπής ρομαντισμό, τη θέση που εγώ, η ανόητη, έχω αφήσει να πάρουν στη ζωή μου, «η κλεισμένη στον «μικρόκοσμό» μου. «η ωραία κοιμωμένη με τα τσαρούχια», «η δυο λαλούν και τρείς χορεύουν», δεν ξέρω…

Αυτό που σίγουρα ξέρω, κλισεδούρα μεν, αλλά ναι, είναι πως τελικά δεν με νοιάζει…

Απογοητεύομαι, αποθαρρύνομαι, πέφτω η αθώα παιδίσκη, από τα σύννεφα, προσγειώνομαι απότομα, όμως  δεν δίνω δεκάρα...

Είμαι αυτή, για όσους με ξέρουν και για όσους θέλουν να με γνωρίσουν, είμαι εδώ, για  όσους με χρειάζονται, λυπάμαι, δεν αλλάζω πια…

«Δώκαμε, δώκαμε»…

Όποιοι κατάλαβαν, κατάλαβαν…

Για τους υπόλοιπους…

Είμαι η Έλενα και είμαι καλά…

Πάμε σινεμά? "Eternal Sunshine of the Spotless Mind"

Eternal Sunshine of the Spotless Mind , Michel Gondry (2004)

Δαιδαλώδης, αινιγματική, ιδιοφυής, δύσπεπτη...
Αισόδοξη μέσα στη μιζέρια του πρωταγωνιστή της....
Παιχνίδι μνήμης, πραγματικότητας, αίσθησης...
Εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό ζεύγος (Carrey-Winslet),εξαιρετικό το σενάριο του Kaufman...
Μία –αναπάντεχα- ζεστή ταινία η οποία στην ουσία θα μπορούσε να περιγράφει μία σχέση οποιουδήποτε ζευγαριού...

Shh... Sorelle...

Για την παιδική μου φίλη την Αρίτσα, σας έχω μιλήσει ξανά στο ξεκίνημα του blog…Καθώς όμως «η  επανάληψη είναι μαμά της μάθησης», θα το ξαναγράψω: Τη θαύμαζα και εξακολουθώ να τη θαυμάζω...

Γιατί είπαμε, κόντρα σε όλους και σε όλα κυνήγησε το όνειρό της, χρησιμοποίησε το ταλέντο και την ψυχή της και μαζί με το Βαλάκι  -έτσι τη φωνάζαμε πάντα κι ας είναι πια ολόκληρη γυναίκα, δεν μπορώ να την αποκαλέσω αλλιώς- κατάφεραν δυναμικά, χωρίς ουσιαστική στήριξη να εξελίξουν την Arianna του μπαμπά Θεόδωρου, στη φρέσκια, καλόγουστη, ποιοτική Sorelle… 

 

 

 

Sorelle, με τα πιο πρωτότυπα, χειροποίητα, νεανικά παπούτσια, τσάντες, accessorize...

Τα κορίτσια μεγαλουργούν, κατά κυριολεξία...

Αντλούν έμπνευση από τη μυθολογία, την ιστορία, την τέχνη, τη φύση, μια φευγαλέα εικόνα, μια αίσθηση της στιγμής, ένα "κλικ" αόρατο, οι πηγές τους είναι ανεξάντλητες...

 

Ο Προστάτης του εμπορίου, ο ακούραστος δρομέας,  αγγελιαφόρος  των Θεών-Ερμής, οι τρεις λέξεις «Τέχνη, Τύχη, Τόλμη» από τα «Ανοιχτά Χαρτιά» του ποιητή του καλοκαιριού Οδυσσέα Ελύτη και κυρίως η Αγάπη σ’ όλες τις μορφές της, μετατράπηκαν  σε μοναδικές δημιουργίες  γι αυτήν τη σαιζόν...

 

Καθώς, όμως, οι εικόνες  ισοδυναμούν με χίλιες λέξεις, μια μικρή γεύση από την συλλογή τους «Η αγάπη είναι  μέσα μας, η τύχη είναι  μαζί  μας κι ο Θεός με το μέρος μας» , Άνοιξη – Καλοκαίρι 2015.

Sorelle  λοιπόν...