Τις προσέχω εδώ και
χρόνια…
Το «εξωτικό Λουτράκι» , σε άνθηση κάποτε, σε παρακμή τώρα, είναι
ο «τόπος» τους…
Όχι, μην μπερδεύεσαι, δεν μιλώ γι αυτές με τα «λουλακί»
μαλλιά, εκείνες έχουν αποδεχτεί τον
χρόνο, είναι γιαγιάδες, μαγειρεύουν γεμιστά
και λαδερά, κάθε εποχή και το φαγητό της, έχουν μεγάλα παιδιά, εγγόνια
που τις απορρίπτουν αλλά βρίσκονται πάντα γύρω τους, νύφες, γαμπρούς, «μια χαρά
σε βλέπω, κρατάνε τα κότσια σου» κι ας είναι το κάθε τους βήμα έναν τόνο πιο
αργό..
Μιλώ για τις άλλες…
Αυτές τις «γκροτέσκο» φιγούρες, βαμμένα ξανθά μαλλιά, βαμμένο –λίγο
παραπάνω- πρόσωπο, κοσμήματα, κι ας
στέκονται στην ουρά της τράπεζας, βαρύ, γλυκερό άρωμα, καπέλο –γλυκιά
μου πρέπει να προσέχεις τον ήλιο-,
γόησσες…
Ναι, γόησσες ενός
άλλου καιρού, ηρωίδες του Tennessee Williams, «What Ever Happened to Baby Jane?» , ερωμένες, μοιραίες,
κάποτε αγαπήθηκαν με πάθος, αγάπησαν, αυτό δεν το θυμούνται, γυναίκες στο τελευταίο
σκαλί της ζωής τους, γυναίκες…
«Μην ξεχάσεις το βράδυ πριν κοιμηθείς καλό ντεμακιγιάζ,
ομορφούλα μου φαίνεσαι, πόσο είσαι, σε κάνω μικρότερη, ζήσε με όλες σου τις
αισθήσεις, ζήσε» …
Βλέπεις, εγώ ζω
ακόμα, έχω σπάσει τους καθρέφτες και
κοιτάζω μέσα μου…
Πίστεψέ με… Ζω…
