Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Ανθρωπάκια...



Ασήμαντα ανθρωπάκια…

Εσείς, που τα καταφέρατε στηριγμένοι σε δεκανίκια…

Στο όνομα του πατρός, της μητρός και της Αγίας Τριάδος, ελέησον ημάς…

Ανθρωπάκια, που αβίαστα, πήρατε «θέσεις εξουσίας»…

Δεν το παραδέχεστε βέβαια…

Μοστράρετε τα προσόντα σας , το παίζετε αδέκαστοι…

«Με την αξάδα» μου, ποιός μπαμπάς, ποιά μαμά, ποιό όνομα, «απελθέτω απ’εμού» …




Σας λυπάμαι…

Είστε μικροί, ελάχιστοι, ασκείτε τα «καθήκοντά» σας χωρίς αιδώ…

Ξεχνάτε...
Γλυκιά, πολύ μα πολύ, η θέση του «ηγέτη»…

Ποδοπατάτε, χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν σας αγγίζουν  εσάς οι «δεύτερες σκέψεις», το έχετε «εκ παραδόσεως», είστε οι εκλεκτοί…

Σας λυπάμαι…

Εγώ, η ασήμαντη μονάδα, σ’ ένα καλοδομημένο σύστημα…

Όχι γιατί μπορείτε να «μου τη φέρεται» σε χρόνο dt

Γιατί  είμαι μονάδα…

Όχι σύστημα…

Ας το πληρώνω…

Είμαι μονάδα…

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Να κολλήσεις τον χρόνο...



Προσπαθείς να κολλήσεις ξανά….

Στον τοίχο, φωτογραφίες που επαναστάτησαν και κρέμονται , ανάποδα, στραβά, κρατιούνται στο τσακ, λίγο πριν παραδοθούν…

Έχουν  φυλακίσει τον χρόνο αυτές και μάλλον κατάλαβαν πως είναι ανεπιθύμητες…

Έχουν αίσθηση, ξέρουν, ο χρόνος είναι ρευστός, δεν εγκλωβίζεται, σου κάνει μόνο τη χάρη, σε ξεγελάει, θέλει να πιστέψεις πως είναι ατέρμονος…

Είναι … 
Όσο και  πεπερασμένος…


via antikleidi.com

Προσπαθείς να τον βάλεις σε καλούπια…
Φεύγει όμως και χάνεται…

Σπιντάρει χωρίς να νοιάζεται, δικό σου το πρόβλημα, δική σου η λύση….

Τον ακολουθείς ή τον αγνοείς…

Τον  προσπερνάς ή τον κρατάς …

Δύσκολο να τον κρατήσεις…

Διαμαρτύρεται και ξεφεύγει…


via alexiptoto.com


Μένεις πίσω…

Γιατί θέλεις να κολλήσεις ξανά…

Τις φωτογραφίες που επαναστάτησαν…

Φοβάσαι..


Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Πόσο...



Πόσο κρατούν οι αισθήσεις…

Πόσο κρατάει το «τώρα», το «για πάντα»…

Ναι στο «τώρα», το ζεις, το γεύεσαι, στη θύμησή του ξυπνάς μ’ ένα στραβό χαμόγελο, το κουβαλάς μαζί σου, σε θυμώνει μερικές φορές, άλλες σε κάνει ν’ αγωνιάς, ν’ αναρωτιέσαι «υπάρχει στ’ αλήθεια», το πιστεύεις για λίγο και αμφιβάλλεις ξανά… 




Το «για πάντα» είναι ζόρικο..

Σ’ εγκλωβίζει, σε υποχρεώνει, φοβάται το «τώρα» σου, θέλει να το φυλακίσει, να το κρατήσει εκεί,  αναλλοίωτο…

«Για πάντα»… 
Υποσχέσεις, μελό όρκοι, δεν θ’ αλλάξω, δεν θ’ αλλάξεις…

Αλλάζεις όμως…
Μόνο που κάποια στιγμή, εκεί στην πίσω –πίσω γωνίτσα του μυαλού σου, θυμάσαι το «για πάντα»…

Το προσπερνάς, το ξαναζεσταίνεις, προσπαθείς…

Κάποτε άκουσες ένα «για πάντα»…

Τώρα…

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Ζηλεύω...



Αφιέρωμα στη Sylvie Guillem… 
Έπεσα τυχαία σ’ αυτό, κάνοντας zapping, ξέρεις την  άχαρη εκείνη ώρα, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος… 


  

Ζήλεψα… 
Πολύ όμως… 
Για όλους αυτούς που έχουν το χάρισμα και έχουν καταφέρει να το κάνουν τρόπο ζωής…   
Για αυτούς που δεν συμβιβάστηκαν στα προκαθορισμένα… 
Γι αυτούς που επέμειναν και πάλεψαν against all odds, επέμειναν, ρίσκαραν, επέμειναν… 
Γι αυτούς που προτίμησαν την ανασφάλεια και το «μάτωμα» της ζωής τους, επειδή πίστεψαν στην «ιδέα» τους… 
Γι αυτούς, που βρήκαν την «ιδέα» τους νωρίς… 
Την ακολούθησαν, αγνόησαν τις «φωνές της σωφροσύνης», πού πας, τι γυρεύεις, πώς , μείνε σ’ όσα κάποια στιγμή θα σε βολέψουν, μην βγαίνεις «εκτός συστήματος», θα χαθείς…




Εγώ έχω χαθεί… 
Εγκλωβίστηκα σε ανάγκες και αναγκαιότητες… 
Μικρός ανθρωπάκος, δεν κατάφερα να ανακαλύψω το «χάρισμα»… 
Ακόμη κι αν το είχα το «έπνιξα»… 
Τώρα πια, πρέπει να κοιμηθώ νωρίς, να σηκωθώ νωρίς, να παρκάρω νωρίς, να βρεθώ νωρίς... 
Οι τεράστιες δαγκάνες του χρόνου με κυνηγούν χωρίς έλεος… 
Όλα νωρίς… 
Τα «θέλω μου» κινούνται σε ελάχιστες ταχύτητες πια... 
Εξαφανίζονται σιγά- σιγά… 
Μένει μόνο η ζήλια…
Για όσους  σπιντάρουν…

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Ωδή...



Ωδή σ’ αυτούς που τα πετυχαίνουν όλα…
Με τη μία…
Κλείνουν γαμάτες δουλειές, βρίσκονται πάντα  front row, σ’ ό,τι και να προσπαθήσουν,  οι πόρτες είναι ανοιχτές, ψήνουν, τηγανίζουν, μαγειρεύουν, πάντα gourmet συνταγές με εξασφαλισμένο το γευστικό αποτέλεσμα, τους γνωρίζουν όλους, ναι είναι αλήθεια, από social media, ως τις φυλλάδες του συρμού, είναι αποδεκτοί…
 
via flix.gr

Γελάνε, ίσως, με  μένα, μια μονάδα χωρίς εκτόπισμα, χωρίς βύσμα, βγάζει άτσαλα προς τα έξω, «σκέψεις», «ιδέες», «συναισθήματα», όπως τότε στο σχολείο, θυμάσαι, στο τέλος κάθε έκθεσης...
Πάνε πια οι εκθέσεις...
Οι «σκέψεις», οι «ιδέες», τα «συναισθήματα»,  δεν αφορούν κανέναν...
Ίσως –στο ελάχιστο- αυτούς που διαβάζουν, τα όσα γράφω...
Ιδεατοί αναγνώστες για λίγους...
Αυτούς που ξέρουν,  που ανακαλύπτουν, κρυφά και κρυμμένα μυστικά, πίσω από τα κείμενα...
Εύκολο να πληκτρολογείς, δύσκολο, να σε καταλάβουν «από μέσα»…
Αυτοί που τα πετυχαίνουν όλα…
Μ’ ένα απειροελάχιστο «τσακ»…
Έχουν το «χρίσμα»…