Red flame shadows

Έλεγε και υπερασπιζόταν με πάθος πως δεν την ενδιαφέρουν οι κριτικές για τα όσα έγραφε κατά καιρούς...

Κάπως έτσι ξεκίνησε στην αρχή, αταβιστικά, ανώδυνα κείμενα, κάτι σαν προσωπικό διαδραστικό ημερολόγιο που πίστευε πως θα το μοιραζόταν, μισό να προσέξω αν έχει δέσει η σάλτσα του κοκκινιστού, μισό να πάρω τα πάνω-πάνω της σκόνης, αραχνιάσαμε εδώ μέσα, μισό να σκεφτώ...

Εκεί κάπου συνειδητοποίησε πως η σκέψη της πνιγόταν, ο καπνός από τη χύτρα ταχύτητας είχε αρχίσει, ξεκινώντας από την κουζίνα, να αιωρείται σ’ όλο το σπίτι, καιγόταν μαζί με το κοκκινιστό, δεν μπορούσε και δεν την ένοιαζε να προσπαθήσει...

Αντίθετα, καθισμένη σε μία γωνιά απολάμβανε τις ακαθόριστες φιγούρες της φωτιάς...

Η ιστορία δεν έχει τέλος γιατί οι σοφοί προνόησαν να τη σβήσουν έγκαιρα...

Έμεινε ένας μικρός καπνός...

Αυτόν, δεν μπόρεσε να τον τιθασεύσει κανείς και οι μύθοι λένε πως ταξίδεψε πολύ μακρύτερα από την απέναντι πολυκατοικία...

Αιωρείται ακόμα...

Εγώ, εσύ κι όλοι οι γνωστοί...

Συνελήφθη κυρία με τα όλα της  να γράφει παρανοϊκές ιστορίες, μ' ένα essence μελούρας...

Ήταν γενικά ήσυχη, δεν πολυμιλούσε, δεν ενοχλούσε, γούσταρε μετά από εξονυχιστικές ψυχικές διερευνήσεις, να περνάει αόρατη...

Σεμνά και ταπεινά, έβγαζε εις πέρας, μεθ’ επαίνων τη δουλειά της μέρας, όλοι είχαν να λένε για την ταχύτητα διεκπεραίωσης ακόμα και των πλέον δύσκολων θεμάτων, ήταν ένα πρότυπο ...

Μέχρι που είδε αυτό το γαμημένο όνειρο...

Ήταν γυμνή, θεόγυμνη, κι έτρεχε πηδώντας αλατιές...

Ως γνωστόν το αλάτι ανεβάζει την πίεση, αλλά εκείνη ήταν πάντα υποτασική...

Το τέλος της ιστορίας δεν το γνωρίζουμε, πάντως δεν συνελήφθη ξανά ποτέ...

In memoriam

Λάσπη, σπασμένο μάρμαρο, λευκό σεντόνι, κόκκινο κρασί, γκρίζο γραφείο, υπομονή, σιδερένιο κουτί, στιγμές για τους πεθαμένους, υπογραφές, λευκό τριαντάφυλλο, ράφια dexion, ψυχή, μοναξιά, λάθος μήνυμα, το καλύτερο φόρεμα, φιλί σε παγωμένο πρόσωπο, όσα δεν χωράνε πουθενά, χώμα, είσαι μακριά, ανάγκη, αγωνία, λείπεις, είμαι εδώ, φτυαριές στον ήχο μου, κύκλος, πρόλαβες, κρυώνω, αμάραντοι , είμαι εδώ, μνήμη, εγώ, εδώ, τέλος.

Blue velvet

Μπλε βελούδινο φόρεμα, ασορτί σατέν φιόγκος, περήφανη εσύ βασίλισσα του λεπτού, όσο κρατάει το κλικ της ξεχαρβαλωμένης φωτογραφικής μηχανής, χρόνια πριν...

«Πέρασεν η ώρα», το μπλε του βελούδου ξεθώριασε ανάμεσα σε χαμηλές φωνές «κοίτα πόσο ψήλωσε, του χρόνου δεν θα της κάνει», έχεις πάψει από καιρό να τις ακούς, κομμάτια από μπλε βελούδο γαντζώνονται σε ξερά κλαδιά, δεν λες όχι, σ’ αρέσει αυτός ο κυματισμός, το μπλε ήταν πάντα το χρώμα σου, μπλέκεται στα μαλλιά σου...

Tώρα, όμως όχι, «πέρασεν ο χρόνος», άλλαξες χρώμα, οι λωρίδες αιωρούνται χωρίς στόχο, ο τελευταίος εραστής σου γελάει, ποιο μπλε, αφήνεσαι στο γκρίζο του, ξεγυμνώνεσαι μπροστά σε γκρίζο φόντο, ερωτεύεσαι σπασμωδικά μπροστά σε γκρίζο φόντο... 

Μόνο που φευγαλέα, ξεχωρίζεις αχνά, έναν μπλε σατέν φιόγκο που δεν μπορεί να σταθεί πια πουθενά...

Σωριάζεται σε μικρά κομμάτια, μετά τον τελευταίο «γκρίζο οργασμό», δίπλα σου...

Είναι δικός σου...

Μπλε...