Φολέγανδρος...

Αγαπάω  αυτό το νησί…

Ήταν ένας ξαφνικός έρωτας, απ’ αυτούς που δεν τους δίνεις και πολλή σημασία,  έλα μωρέ, κυκλαδονήσι, τι περιμένεις, αφού ένα ζητάς, στον παράδεισο να πας, την πάτησα μεγαλοπρεπώς…

Ήταν Ο ΕΡΩΤΑΣ… 

Χαμηλών τόνων, ξέρεις αυτοί είναι οι πιο ύπουλοι έρωτες, δεν τους δίνεις στην αρχή μεγάλη προσοχή, ώσπου…

Ανακαλύπτεις τα κρυφά, κρυμμένα μυστικά… 

Ψάχνεις μόνος –έτσι είναι οι έρωτες-και ξαφνικά κολλάς…

Ο έρωτάς σου είναι εκεί… 

Δεν ποστάρει μεγαλεία, είναι μικρούλης αλλά επίμονος και προκλητικός…

Μόλις τον ανακαλύπτεις του παραδίνεσαι…

Ψυχή τε και σώματι …

Σου δίνει πολλά χωρίς αντάλλαγμα…

Την ομορφότερη χώρα των Κυκλάδων, σκηνικό για έργο που δεν το νοιάζουν οι θεατές… 

Παρθένες παραλίες, sorry fashion victims, δεν έχει ξαπλώστρες and brand new hits…

 

Έχει όμως τον Νικόλα της Ρακεντιάς που έπαιξε για χάρη μου, περασμένα μεσάνυχτα, το «The Jeweller» των «This Mortal Coil», την «Πούντα», τον «Kήπο της Εύας», τον φούρνο που κράτησε για μας ντόπιο «στραγγιστό» τυρί, τη Βαλεντίνα του «Solaris» που δεν μας ζήτησε τα κλειδιά του δωματίου –ο Γιώργος τα ξέχασε στην τσέπη του-, το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα, την Αγκάλη, το Κάτεργο, του Βιτσέντζου...

 

Οι μεγάλοι έρωτες δεν βιάζονται… Έχουν τον δικό τους τρόπο… Είναι πονηροί και διαρκούν…