Γκρίζος ήλιος
προσπαθεί, εις μάτην, να διεισδύσει, μέσα από σπασμένα τζάμια και
ξεχαρβαλωμένες γρίλιες…
Σκοτεινοί
διάδρομοι χωρίς τέλος…
Ο
ρεσεψιονίστ, ντυμένος με στολή βαρονέτου, που της λείπουν τα τελευταία κουμπιά,
η λευκή του περούκα φορεμένη ανάποδα, καλωσορίζει τους ενοίκους…
Μαύρα κουφάρια,
τυφλά, χωρίς φύλο, τα γνωρίζει και τα οδηγεί…
Σε
μουχλιασμένα δωμάτια, η βελούδινη ταπετσαρία χάσκει, σχηματίζοντας στραβά
χαμόγελα…
Δεν υπάρχει
οροφή, ούτε πάτωμα…
Νερό…
Τα
κουρελιασμένα σώματα στροβιλίζονται υπό τον ήχο
του Waltz in E minor , αιωρούνται, μουσκεύονται, αλλά δεν βουλιάζουν…
ολο και καλλιτερα....φυσικα και το ξερεις ....δεν περιμενες εμενα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, αλλά πίστεψέ με δεν το ξέρω...
ΑπάντησηΔιαγραφή