Μία οδαλίσκη και ένας Δούκας...

Είναι αλήθεια πως ο Δούκας Σαρλ-Μωρίς- Ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρτ, δεν σήκωνε πολλά- πολλά. 

Για την ακρίβεια δεν σήκωνε τίποτε, καθώς τα δύσμορφα και σε πλήρη αντίθεση με το λιπόσαρκο σώμα του, χοντρά δάχτυλά του, ήταν σε θέση να εκτελέσουν τις βασικές κινήσεις. 

Τώρα το βασικές, ήταν σχήμα ευπρεπούς γαλλικού λόγου, μπορούσε να ξυστεί κάτω από τη λευκή περούκα του, να υπηρετήσει τις σωματικές του ανάγκες, να τακτοποιήσει από καιρού εις καιρόν τα γεννητικά του όργανα, με βολικό γι αυτόν τρόπο. 

Ά! Μπορούσε επίσης να υπογράψει, χωρίς να πολυσκοτίζεται για το περιεχόμενο, ο Bαρώνος Νορπουά εκτελούσε στο ακέραιο τα διοικητικά καθήκοντα του δουκάτου, διαφόρων ειδών αποφάσεις, σχετική ηδονή του προκαλούσαν αυτές των θανατικών εκτελέσεων, δεν βασάνιζε όμως  ιδιαίτερα το μυαλό του γι αυτήν την ιδιαιτερότητα, άλλωστε ο Καρδινάλιος Μπεργκότ, βρισκόταν ανά πάσα στιγμή στο πλευρό του, καθησύχαζε όλες τις ανησυχίες του!

Ο Δούκας θεωρούσε σκόπιμο σε  τακτά χρονικά διαστήματα, να περιδιαβαίνει με την ανοιχτή του άμαξα τον κύριο δρόμο του Δουκάτου της Λωρραίνης.

Προσοχή! 

Μόνον το μεγάλο βουλεβάρτο, οι υπήκοοι ήταν ειδοποιημένοι αρκετές μέρες πριν, έραιναν με ρόδα το πέρασμά του, τις τελευταίες φορές, τρεις- τέσσερις έφτυσαν προς το μέρος του, απομακρύνθηκαν πάραυτα και εκτελέστηκαν επί τόπου.

Στο τέλος της πορείας του και πριν ακριβώς στρίψει για τα ανάκτορα, πρόσεξε έναν καινούριο φούρνο. 

Συμπαθητική βιτρίνα με περίτεχνα προβαλλόμενα εδέσματα, σκέφτηκε να ρωτήσει το όνομα για να το χρησιμοποιήσει σ’ ένα από τα επόμενα επίσημα γεύματα, ώσπου την είδε… 

Διστακτική, με τον λευκό σκούφο να καλύπτει την κόμη της, ροδόχροες παρειές και ένα έντονο πράσινο βλέμμα που κάρφωνε κατευθείαν…

Ο Δούκας ένιωσε ταραχή, παρόμοια μ’ αυτήν που ένιωθε κάθε φορά που παρατηρούσε, την Odalisque Blonde, του Boucher, στην Εθνική Πινακοθήκη, πάντα του δημιουργούσε μια ελαφρά στύση, ο Καρδινάλιος είχε συστήσει για την περίπτωση ενισχυμένο εκχύλισμα βαλεριάνας, εμβριθή μελέτη των γραφών, επαναλαμβάνοντας πως η ψυχή και η πίστη υπερισχύουν της ύλης…

L' Odalisque Blonde, Francois Boucher, via www.alitlemarket.com

 Εκείνο το ίδιο βράδυ και μετά από ένα ελαφρύ δείπνο, ο Δούκας, φροντίζοντας να έχουν αδειάσει επιμελώς τα δοχεία της νυκτός, βυθίστηκε σ’ έναν ήρεμο ύπνο…Ξαφνικά και χωρίς να μπορούμε να υπολογίσουμε ακριβώς την ώρα, πετάχτηκε κάθιδρος… Το όνειρό του… Σε ποιόν να το ομολογήσει… Ο Kαρδινάλιος κραδαίνοντας πύρινη ρομφαία, συνουσιαζόταν εξ’ ολοκλήρου απρεπώς, με τη νεαρά φουρνάρισσα Ζιλμπέρτ, που είχε ορθάνοιχτα και καρφωμένα σ’ εκείνον, ναι τον Δούκα που παρακολουθούσε λαθραία, τα πράσινα μάτια της…

Ξεσήκωσε τον τόπο, ξεχνώντας την προχωρημένη στύση του που τον πρόδιδε, απαίτησε να κληθεί άμεσα ο Καρδινάλιος Μπεργκότ, μετά από λίγο έφτασε με μισοβαλμένη την ιερή του στολή, ο Δούκας ήταν έξαλλος, «εσύ, ω! εσύ δεν με έπειθες τόσον καιρό πως η ψυχή και η πίστη κυριαρχούν της σάρκας???»

Ο Καρδινάλιος τον καθησύχασε, συνέστησε διπλή δόση βαλεριάνας, εμποτισμένης με crème de cassis, δέκα μέρες εξομολόγησης και μελέτης, ο Δούκας ηρέμησε, αλλά διέταξε την επόμενη μέρα η Odalisque Blonde, να μεταφερθεί από την Εθνική Πινακοθήκη, στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του…