Θέλω...

Θέλω… 

Σκασίλα μου για τους στόχους που την έκαναν γι αλλού… 

Δεν δίνω δεκάρα για «πρέπει», «επιτρέπει», «καθώς πρέπει» και όλα τα εις –επει σημαντικά… 

Αδιαφορώ για τους κανόνες, τους ακολούθησα πιστά ως τώρα, δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων, γνωστών, φίλων, συγγενών, λοιπών βαμπίρ που ρούφηξαν, ρούφηξαν, ρούφηξαν… 

Ενέργεια, αισθήματα, την ψυχή μου… 

Χέστηκα για τις νόρμες, για όλα εκείνα τα «εκ γενετής» επιβεβλημένα που σε εντάσσουν αυτόματα σε καθεστώτα που τα υπηρετείς πιστά, γιατί είσαι το «καλό παιδί», έχεις υποχρέωση να είσαι το «καλό παιδί»… 

Τέλος… 

Θέλω τη ζωή μου πίσω…

Να κάνω μαλακίες, να περπατήσω ξυπόλητη στη βροχή, να σουλατσάρω γυμνή στο φεγγαρόφωτο, να ερωτευτώ ή να ξαναερωτευτώ, να μετρήσω ανθρώπους που έχουν κάτι να μου πουν, να γίνω γκολ παρέα με φίλους ένα μεσημέρι, βράδυ δεν έχει σημασία, να καπνίσω χωρίς ενοχές «το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει», να ταξιδέψω, όχι πια νοερά, να πω «όχι ρε φίλε δεν γουστάρω», βαρέθηκα και τα –ουφάκια μου και τις αναβολές, δεν έχω πια χρόνο, ζω με εξάμηνες προθεσμίες, ήρθα φάτσα - κάρτα με τον θάνατο και τον ξεγέλασα…

Για πόσο… 

Ποιος ξέρει???

Όποιος και να ξέρει μου είναι πια αδιάφορος…

Θέλω, μπορώ??? 

Μπορώ, ναι, τράβηξα εκεί που δεν το περίμενα το «καλό χαρτί»… Όχι πια πάσο… 

Τα ρέστα μου….