Goals...

Goals τσου… 

Με άφησαν , δεν βρήκαν πρόσφορο έδαφος οι ταλαίπωροι και την έκαναν γι άλλες παραλίες… 

Είμαι σε φάση απόλυτης απραξίας και αδιαφορίας… 

Κομμωτήριο, γυμναστήριο, όλα τα εις –ηριο σημαντικά, διάβασμα, καινούριες ταινίες, εκδρομές, βόλτες-όχι με ποδήλατο έχω ξεχάσει πώς να ισορροπώ-, φίλοι, μουσική, όλα αυτά που κάποτε μου χάριζαν ένα στραβό –έστω- χαμόγελο, δεν μου λένε πια τίποτα…

Πάει ο «θεός των μικρών πραγμάτων»... 

Βαριέμαι ακόμα και τα φυτούλια της βεράντας μου, τα ποτίζω υποχρεωτικά για να μην τεζάρουν, δεν μαγειρεύω πια gourmet συνταγές, τα βασικά προς επιβίωση μόνο, έχω γίνει η χαρά του junk food…

Όοοοχι δεν έχω πέσει στη μαύρη κατάθλιψη… 

Γενικώς στη ζωή μου όλα βαίνουν ομαλώς, στο περίπου… 

Αυτό άραγε να φταίει??? 

Το «περίπου»??? 

Χμ… Ίσως… Μάλλον…

Πάντως, όσο κι αν τον ζορίζω τον εγκέφαλο, στόχο δεν βρίσκω… Κενό… 

Πάρε μπρος μωρέ… 

Πατάω γκάζι, κάπου όμως χάνω τη διαδρομή… 

Ποια «Ιθάκη» μου λες εσύ τώρα… 

Παίρνω το καπέλο μου και σε χαιρετώ… 

Από το κρεβάτι ως τον καναπέ, ένα τσιγάρο δρόμος…