Είπα μετά από τόσον καιρό που είχα να γράψω, να το
γυρίσω στο πιο ανάλαφρο, στο πιο light βρε παιδί μου, αλλά οι καταστάσεις
και κυρίως οι άνθρωποι, που σκάνε ξαφνικά μύτη, με ξεπερνούν...
Ίσως βρίσκουν πρόσφορο έδαφος…
Αυθορμητισμό, παλαιάς
κοπής ρομαντισμό, τη θέση που εγώ, η
ανόητη, έχω αφήσει να πάρουν στη ζωή μου, «η κλεισμένη στον «μικρόκοσμό» μου. «η
ωραία κοιμωμένη με τα τσαρούχια», «η δυο λαλούν και τρείς χορεύουν», δεν ξέρω…
Αυτό που σίγουρα ξέρω, κλισεδούρα μεν, αλλά ναι, είναι
πως τελικά δεν με νοιάζει…
Απογοητεύομαι, αποθαρρύνομαι, πέφτω η αθώα παιδίσκη,
από τα σύννεφα, προσγειώνομαι απότομα, όμως δεν δίνω δεκάρα...
Είμαι αυτή, για όσους με ξέρουν και για όσους θέλουν
να με γνωρίσουν, είμαι εδώ, για όσους με
χρειάζονται, λυπάμαι, δεν αλλάζω πια…
«Δώκαμε, δώκαμε»…
Όποιοι κατάλαβαν, κατάλαβαν…
Για
τους υπόλοιπους…
Είμαι η Έλενα και είμαι καλά…
Τι έγινε γαμώτο μου; Ποιος σε στεναχώρησε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού να θυμάμαι τώρα η αμελής. μετά από 5 μήνες Μαγδού μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή