«Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη»…
Ερωτεύομαι όμως…
 |
| Γιάννης Μόραλης, Ερωτικό, 1998 |
Δρόμους παλιούς, φθινοπωρινά απομεσήμερα,
φθαρμένα λάστιχα από νταλίκες
στην εθνική, τη μυρωδιά της πίσσας σ’ έναν μόλις ασφαλτοστρωμένο δρόμο, το
φρέσκο αίμα στα σφαγεία ζώων και
ψυχών, τα σάπια φρούτα και λαχανικά στην
κεντρική, όσους ψάχνουν σε κάδους απορριμμάτων,
όσους ζητάνε την έσχατη τζούρα
από το τσιγάρο που δεν μπορούν να καπνίσουν, αυτούς που ρουφάνε με μανία την
τελευταία σταγόνα από ένα δανεικό ποτήρι,
τους πολύ βραδινούς εφιάλτες, τους
«αλλοπαρμένους», τους μουσικούς που παίζουν αλλόκοτες
μελωδίες, αυτούς που γράφουν μετά τα μεσάνυχτα, την παρατημένη Barbie στα
σκουπίδια της πόρτας μου, ένα ξαφνικό «χαστούκι», την Ομόνοια,
την Πειραιώς, τη Βούλγαρη στις πρωινές ώρες, τα «σκυλάδικα» με έναν και μόνο ακροατή, τον τελευταίο πρόσφυγα που βγαίνει μουσκεμένος
από τη λαστιχένια βάρκα, τους δαίμονες και τα στοιχειά, τους χορταριασμένους τάφους
σε πρώτης τάξεως νεκροταφεία, τις
μαύρες γάτες με τα κίτρινα μάτια, τα «θέλω» που μου ξεφεύγουν, τα «μπορώ» που δειλιάζουν…
Ερωτεύομαι…
Παλιούς ήρωες και σχισμένα παραμύθια, τα «κατά Σαδδουκαίων
πάθη»…
Ερωτεύομαι…
Μία λέξη: ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Έλενα!!!
Ευχαριστώ πολύ...
Διαγραφή