Μια μέρα, μιας μύγας...

Είσαι μια μικρή, συνηθισμένη μύγα…

Χωρίς ιδιαίτερο εκτόπισμα, αλογόμυγα, κρεατόμυγα, αυτές έχουν όγκο και κυρίως, στόχο …

Εσύ, ασήμαντη, οι περισσότεροι σε διώχνουν με μια κομψή κίνηση του χεριού τους, αποφασίζεις ξαφνικά, να κάνεις το «μόνον της ζωής σου ταξείδιον»…

Επιλέγεις τα δύσκολα…

Από τα υπέργεια, στα υπόγεια…

Καταφέρνεις να μπεις, χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι, στο Μετρό, τέταρτο βαγόνι, του συρμού Δουκίσσης Πλακεντίας-Αγία Μαρίνα, πρωί Παρασκευής…

Πετάς, στην αρχή αδιάφορη, χωρίς να εστιάζεις και ξαφνικά προσγειώνεσαι…

Στο μανίκι ενός ολόλευκου πουκαμίσου του τύπου που είναι βυθισμένος στο tablet του…

Στο φαλακρό κεφάλι, με τα μαλλιά τεχνιέντως τοποθετημένα, πλάγια,  έχει καλέσει τις εφεδρείες από τα «μετώπισθεν» στην «πρώτη γραμμή», του μεσήλικα που αρνείται τον χρόνο…

Στο κομψό, κόκκινο νύχι της ευειδούς δεσποσύνης…

Στην εφημερίδα, αλήθεια πως στέκουν τόσο ατσαλάκωτα και καλοδιπλωμένα τα φύλλα της, του διψασμένου για «νωπά» νέα, παππού, με τα πρεσβυωπικά γυαλιά στην άκρη της μύτης του…

Στο δικό μου χέρι…

Σε παρατηρώ, είσαι ακίνητη και οσμίζεσαι…

Το σάπιο κρέας, την παρακμή, μια σταγόνα θλίψης, την παραίτηση, το σκοτωμένο «εγώ», τη μπόχα του βολεμένου, την καλά κρυμμένη αποσύνθεση…

Κατέβηκα στη στάση «Ευαγγελισμός» και σ’ έχασα…

Ήθελα να μ’ ακολουθήσεις, αλλά ο κόσμος μεγάλος κι εσύ σχεδόν ανύπαρκτη…

Μια μύγα…