Άσεμνοι έρωτες

Η ευειδής, κατά την πεποίθηση όλων, κορασίδα, τεντώθηκε με χαριτωμένο τρόπο, ανάμεσα στα σκεπάσματά της.

Ξεκινούσε μια καινούρια μέρα, ήταν τόσο ευτυχής που  είχε τη δυνατότητα να τη γευτεί απρόσκοπτα.

Τί κι αν την προηγούμενη μόλις βραδιά, μ’ ένα ελάχιστο νεύμα του δεξιού χεριού, είχε οδηγήσει σε οδυνηρό θάνατο, τουλάχιστον πέντε, από  τους ορκισμένους θαυμαστές της, αυτούς που φευ, δεν είχαν διστάσει, να ομολογήσουν μετά παρρησίας την ολοκληρωτική αφοσίωσή τους, στο πρόσωπό της.

Η σκέψη τους δεν σκίαζε καν τις δικές της, αντίθετα ένα αίσθημα ικανοποίησης, ακαθόριστο, της δημιουργούσε ευεξία.

Το γνώριζε, το απολάμβανε .

Ω! Ναι! Ήταν αυτή, η μοναδική!

Παραχωρούσε ελάχιστα, ακριβώς όμως, τα αναγκαία και ικανά.

Έτσι, ώστε να δημιουργεί φαντασιώσεις.

Αυτές, που όταν παραμένουν απραγματοποίητες, οδηγούν στην παράνοια.

Εκτός κι αν αφήνουν μικρές σχισμές, ελάχιστες και αρκούντως κεκρυμμένες.

Περισσότερο επικίνδυνες, όμως τόσο ηδονικές.

Προσφερόμενες στους εκλεκτούς.