Incognita rerum

Μεταξύ τυρού και αχλαδίου, στην αδόκιμη στιγμή, ακριβώς αυτή, που ο καθένας πιστεύει πως πρέπει να έχει πλησιάσει το σημείο της υπέρτατης γαλήνης, ο μεγάλος Χάτμανος, ένοιωθε το απόλυτο κενό...
Έπειτα από μεγαλοπρεπή δείπνα, που κατέληγαν με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια, μέσα από ατέρμονες φιλοσοφικές αναλύσεις, σε μεγαλοπρεπείς σεξουαλικές συνευρέσεις, κατά τις οποίες κατάφερνε να ολοκληρώσει στο αιδοίο, στην ευρύτερη κοιλιακή περιοχή ή ανάμεσα στους μηρούς, τρεις ή τέσσερις συνεχόμενες φορές, παλλακίδων, που προς στιγμή σκεφτόταν πως έπρεπε να συγκρατήσει τ' όνομά τους, Εκείνος βούλιαζε σε υπαρξιακό αδιέξοδο μονολογώντας «δεν έχω καταφέρει τίποτα σπουδαίο ως τώρα»…

Του συνέβαινε συχνά τον τελευταίο καιρό, ίσως όχι τόσο ξεκάθαρα, περισσότερο σαν μια αίσθηση του ανικανοποίητου, οι μύστες που τον υπηρετούσαν πιστά, πάσχιζαν και μάλλον κατάφερναν, στιγμιαία, να τον κάνουν να το ξεπεράσει, παιζόταν άλλωστε το κεφάλι τους γι αυτήν τους την προσπάθεια, όμως ένιωθαν εξαιρετικά ανασφαλείς, ακριβώς γιατί Αυτός, γυρνούσε ξανά και ξανά και ξανά στα ίδια, όμοιες φράσεις αναμασιόνταν ηδονικά θα λέγαμε, «δεν έχω καταφέρει τίποτα σπουδαίο ως τώρα»…

«Μα ποιό είναι το σημαντικό άρχοντα, έχετε τα πάντα στα πόδια σας, κύριος εσείς των αψύχων, κύριος των ψυχών, τί ταράζει τη γαλήνη σας»?

«Εκείνη» απαντούσε μονολεκτικά…«Εκείνη»...
Αυτή του και μόνον η λέξη, τους να έκανε να ξενυχτούν πάνω από βιβλία με πανάρχαιες αλχημείες, να ανατρέχουν στη γνώση θεωριών, κανόνων εφαρμοσμένων ή όχι, τρόμος μεγάλος τους κατέτρεχε, ποιά ήταν αλήθεια «Εκείνη»  και κυρίως πώς, είχε κατακυριεύσει την ύπαρξη του άρχοντα…

Η παραίτησή τους ήταν πλέον, ζήτημα ημερών, αν όχι ωρών, η μοίρα τους άγνωστη, όλοι αυτοί που είχαν εντρυφήσει χρόνια στις γραφές, προτιμούσαν τον θάνατο από την αβεβαιότητα…

Ένας προς έναν, παρουσιάζονταν ενώπιών του σκυφτοί, ορισμένοι στα όρια της απελπισίας, άλλοι πάλι, ναι, σ’ αυτά της τρέλας…

Τρομαγμένοι, ζαρωμένοι στις κόγχες τους, εκλιπαρούσαν, όχι τόσο για τη λύση, όσο για μιαν απάντηση…

Ιερώνυμος Μπος, ο Κήπος των Επίγειων Ηδονών

Ώσπου κατάλαβαν και βάλθηκαν να σχίζουν τις περγαμηνές τους, αδιαφόρησαν πια για τις συνέπειες…

«Αυτή»...«Εκείνη», ήταν απλά και μόνον μια ιδέα…

Κι όπως είναι γνωστό οι ιδέες, αχ! Αυτές οι τυραννικές, είναι αέρινα πλάσματα… 
Δύσκολο να  εξηγηθούν, άλλο τόσο να κατανοηθούν, πολύ περισσότερο να εξαφανισθούν…
Ελάχιστοι οι τολμηροί...