Ω!...Οι «μεγαλοπρεπείς
φευγάτοι»…
Αυτοί που
δεν διστάζουν…
Να
εμφανιστούν αίφνης, «Χαθήκαμε, πώς τα περνάς, σ’ έψαχνα και δεν σ’ έβρισκα, μου
έλειψες, δεν ξέρεις πόσο, η φωνή, αυτή κυρίως, ας πούμε και κάποιες αδόκιμες
συναντήσεις, μου έλειψες, δεν ξέρεις πόσο»…
Σιχαίνομαι…
Αν κάποτε
βρεθήκαμε φιλαράκο, μακρινοί οι καιροί και οι εποχές…
Θυμάσαι,
θυμάμαι…
Αλήθεια τί, λαθραίες
οι αναμνήσεις, ξεθωριάζουν εύκολα, φιλαράκο τότε, ήσουν αλλιώς, για μια και
μόνον στιγμή αυθεντικός, για εκείνη και μόνον τη στιγμή, για μένα…
Σιχαίνομαι…
Τα «ξαναζεσταμένα»…
Όλα, όσα,
προσπαθείς να με πείσεις πως ήταν εκεί, τόσον καιρό και με περίμεναν…
Παίζουμε στα
«ίσια» φιλαράκο…
Τα ψέματά
σου, ψέματά μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου