"Κυρία" ετών 50...

Ναι λοιπόν σήμερα έχω γενέθλια… Κλείνω τα 50…Συνομήλικη με τη Monica Bellucci , λίγο μικρότερη από τη Saron Stone…

Μπαίνω πανηγυρικά στα –ηντα… Πάνε πια τα –αντα, καλά τα πήγαμε 20 χρόνια τώρα, εδώ όμως μιλάμε για «κομβικό» σημείο ζωής… 

Μισός αιώνας… Μπρρρρ..δεν σου κρύβω πως κάπως μου φαίνεται… Υποτίθεται πως έχω συλλέξει, αρκούντως, γνώσεις ζωής, πως αρχίζω σιγά-σιγά μα σταθερά να μεταμορφώνομαι σε σοφή κουκουβάγια, πως πρέπει , τι στο διάολο, να έχω πλήρη ενσυναίσθηση και λογική…

Αλλά, τσου!!! Τίποτε απ’ όλα αυτά…

Δεν κουβαλάω, δυστυχώς τις εμπειρίες που μετατράπηκαν σε συγκροτημένες θέσεις, του Βukowski, του Βoris Vian, του Burroughs, μιας Marianne Faithfull, αυτές του Τ. S. Εliot, του J. D. Salinger, του Francis Scott Fitzgerald, του E. E. Cummings, του Ευγένιου Αρανίτση, του Καστοριάδη, του Πουλαντζά, του Αξελού…
Μακάρι να τις είχα… Να μπορούσα να τις μεταμορφώσω σε λόγο "ορθό", αυτές που αλωνίζουν «ατάκτως εριμμένες» στο πίσω ή στο μπρος μέρος του εγκεφάλου μου…
Μου αρκεί όμως η έστω και «εξ αντακλάσεως» γνώση… Χαίρομαι, που την αναγνωρίζω και αντλώ απ' αυτήν…

Κατά τα άλλα… Εσωτερικά παραμένω πιτσιρίκι… Ίσως πιο πιτσιρίκι από την κόρη μου που είναι 24…

Γιατί πια δεν χρειάζεται ν’ αποδείξω τίποτα και σε κανέναν… Είμαι εγώ, κυκλοθυμική, φωνακλού, ζηλιάρα, διεκδικητική με όσους αγαπάω, ξεχασιάρα, ολίγον έως και πολύ φιλάρεσκη, όμως ανεκτική και πιστεύω, πάντα εκεί σ’ αυτούς που με χρειάζονται… 

Χμ... Δεν είναι τελικά τόσο άσχημα όσο ακούγονται τα -ηντα...

Τα "ουφ-ακια" της ψυχής μου....

Τα «ουφ – ακια» της ζωής μου… 

Όχι μην τρομάζεις, μην αφήνεις το διάβασμα της ανάρτησης στη μέση… 

Δεν ασχολούμαι πια με τα «Βαρ-ουφάκια»… Το εξάντλησα, τουλάχιστον, όσο μπορώ να έχω πολιτική άποψη, το θέμα του Γιάννη με ένα «ν»… 

Μιλάω για τα άλλα «ουφ – ακια», αυτά, στα οποία, ο εικονικός μου φίλος Auguste Corteau, αναφερόταν με τόση τρυφερότητα τις προάλλες…

Τα «ουφ» που σε πλακώνουν, στην αρχή ή στο τέλος κάθε μέρας… Αυτά που ξεπετάγονται, τα άθλια, εκεί που δεν τα περιμένεις, εκεί που νομίζεις πως τα έχεις βάλει όλα σε τάξη και σου θυμίζουν, όσα με κόπο, έχεις προσπαθήσει να κρύψεις…

Είναι "στα μέσα και στα έξω" όμως τα άτιμα… «Τέτοια μούτρα» σκάνε μύτη ξαφνικά… 

Το πρωί, πριν καλοξυπνήσεις, στη μέση της μέρας από το πουθενά, το βράδυ... Αχ…το βράδυ…
Είναι η καλύτερή τους… Στήνουν τρελό χορό κι εσύ περιμένεις… Να βρεθεί κάποιος να τα διώξει… 

Τα πονηρά, έχοντας βουτήξει τόσο βαθιά στην ψυχή σου, ξέρουν ακριβώς που πονάς… 

Τι φοβάσαι, τι λαχταράς, τι έχεις «καταχωνιάσει» πολύ-πολύ καλά, τι θέλεις στ’ αλήθεια… 

Κι εκεί είναι τα ζόρια… Εκεί είναι που περιμένεις, σαν τη μαμά του Auguste, αυτόν που θα τα πατήσει κάτω, που θα πάει την μισοκοιμισμένη ψυχή σου βόλτα, που θα σου πει «τα τσάκισα, είμαι εγώ πια εδώ, μην φοβάσαι, τα ουφ-ακια με τρέμουν και την έκαναν γι αλλού»… 

Ησυχάζεις τότε… Θεωρείς πως όλα μπήκαν στη σωστή τους θέση… Ως το επόμενο πρωί… 

Αν πιστεύεις στην «καλή νεράιδα» τα έχεις καταφέρει… 

Αν όχι… Μάθε μόνος σου να τα πολεμάς… Δύσκολοι καιροί για «νεράιδες»…

"Η κόκκινη Ρόζα πάει χάθηκε κι αυτή"....

Πάει ο  Βαρουφάκης… Τον έριξα στον «κάδο ανακύκλωσης»… Αυτήν τη στιγμή έχει ίσως μετατραπεί σε κάτι «περιβαλλοντικά» τουλάχιστον χρήσιμο… Ας μην είμαι όμως προπέτης… Δεν μου φταίει σε τίποτα ο "κόκκινος Γιάννης", αφήστε που για χάρη του έφαγα μια ωραιότατη διαγραφή της ανάρτησής μου από μια καθ’ όλα συγκροτημένη και συνειδητοποιημένη ομάδα…
Επιμένω όμως, γιατί είμαι «αιθεροβάμων», «παλαιάς κοπής» wtf???
 

Πώς μεταλλάσσονται έτσι εύκολα οι ιδέες??? 

Από τον κεντροσοσιαλισμό στην αριστερά??? 

Μήπως κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά???

Μήπως η φτωχή πολιτική μου συνείδηση θέλει έναν γερό εκσυγχρονισμό??? 

Χμ… Ο μεταμοντερνισμός μου κλείνει το μάτι, με χτυπάει φιλικά στην πλάτη… 

Σύνελθε παιδί μου, δεν υπάρχουν πλέον στεγανά σε καμιά φάση της ζωής μας… 

Είσαι μια παλαιοκομματική ανόητη… 

Εδώ τα πράγματα τρέχουν ή θα ανέβεις στο τρένο (χαχαχα το έχω ξανακούσει το σενάριο), ή θα κάτσεις σπίτι σου να μαγειρεύεις κοτόπουλο στη γάστρα…

Γιατί όμως όλα αυτά μου ακούγονται κάπως??? 

Γιατί δεν μπορώ να ανεχθώ τους «επιβήτορες» της εξουσίας??? Κάτι πρέπει να φταίει… Οι πολιτικές μου καταβολές, η αίσθηση πως «όλοι οι καλοί δεν χωράνε», η ανόητη –ίσως- προσήλωσή μου σε ξεκάθαρες ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις??? 

Δεν έχω απάντηση, προφανώς ζω σε «παράλληλο σύμπαν»…

Άσε μας πουλάκι μου και παράτα τις Αλτουσεριανές σου πεποιθήσεις … «Η ιδεολογία αναπαριστά τη φανταστική σχέση του ατόμου με τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξής του»…

Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε…

Κορίτσια και αγόρια ο Βαρουφάκης!!!!!!

Λοιπόν τον Βαρουφάκη πολύ τον ζηλεύω…

Με σπουδές ένθεν κακείθεν, γνώστης της οικονομίας, εγώ η «χαρά του ταξιτζή και του περιπτερά» που δεν μπορώ να μετρήσω ρέστα, υποκλίνομαι…

Με «βαρύ» βιογραφικό, το κατέχει το «άθλημα», σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι με λόγια απλά μικρο και μακρο οικονομία…

Έχει το χάρισμα βρε παιδί μου… 

Συμβουλάτορας του Αλέκου Παπαδόπουλου επί παντοδυναμίας ΠΑΣΟΚ, του Γ.Α.Π. ως το 2006, μετά, ή ίσως παράλληλα, κάπου την έκανε προς πανεπιστήμιο μεριά, συγγραφέας «απλών» έως και «περίπλοκων μαθημάτων πολιτικής οικονομίας», άνθρωπος του κόσμου και sensual… Στην πιο sensual κυβέρνηση από καταβολής ελληνικού κράτους…

Πώς τα έχει καταφέρει ρε γαμώτο???
Ποια είναι τα σκαλιά της επιτυχίας που τα ανέβηκε σιγά-σιγά, ώσπου να φτάσει straight to the top, ποια κοσμοθεωρία τον έκανε first of the first??? 

Ακόμα κι αυτός ο Αλέξης, φοβάμαι πως σε λίγο θα φάει τη σκόνη του… 

Οι καλές νεράιδες είναι μάλλον το μυστικό… 

Αυτές οι πονηρές, που πάνω από τη μωρουδίστικη κούνια του, έδωσαν τις πιο σωστές ευχές… Δεν εξηγείται αλλιώς… 

Κορίτσια και αγόρια ο Βαρουφάκης…

Περί φόβου και άλλων δαιμονίων...

Η χθεσινή μου ανάρτηση περί των "Μαύρων φιδιών του αύριο" στο blog ή δεν έγινε κατανοητή, οπότε το κρίμα στον λαιμό μου, ή εσείς που μου τη "λέτε" βρισκόσασταν αλλού στα 80's και εντεύθεν, ή είσαστε σε νηπιακή ηλικία, ή δεν είχατε γεννηθεί, ή ζω σε παράλληλο σύμπαν!!! 

Τη γουστάρω τρελά την αλλαγή, όπως τη γούσταρα τρελά πριν από 33 χρόνια και τη στήριξα και απ' όλα..
Ο φόβος μου έγκειται στο κατά πόσο όλα αυτά τα "θα" θα γίνουν πράξη...

Η πολιτική μου εμπειρία έχει ως τώρα δείξει, πως από τη στιγμή που ο πωπός βολευτεί στην όποια θέση εξουσίας, σκύβει λίγο περισσότερο από το κανονικό...
Μακάρι, να έχουμε φτάσει σ' αυτό το επίπεδο πολιτικής ωριμότητας ως χώρα και να διαψευσθώ πανηγυρικά..

Όσο για τον φόβο...

Ποτέ δεν με εμπόδισε. όσο καλά γνωρίζουν αυτοί που με ξέρουν πραγματικά, να ρισκάρω και ποτέ δεν οριοθέτησε τις ως τώρα επιλογές μου...
Άλλο φοβάμαι τον ίσκιο μου και κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου, άλλο αγωνιώ για την εκπλήρωση της ελπίδας...

Το να σου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια, εκεί που θεωρείς πως το "έχεις", συνεπάγεται μια φρίκη όσο να'ναι... 

Κατά τα άλλα, με τις υγείες μας...

Τα μαύρα φεγγάρια του αύριο...

Τώρα πάλι εμένα γιατί με ζώνουν τα μαύρα φίδια???

Ήρθε η ελπίδα, στρογγυλοκάθισε, αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα για πρώτη φορά, ο Άρης μας γνέφει από τον συμπαντικό του κόσμο περήφανος, η Ρόζα επίσης, ποια είμαι εγώ που σπέρνω αμφιβολίες???

Είμαι παιδί της δεκαετίας του ΄80, που βίωσε στα πιο άγουρά του χρόνια, το «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»… Πολιτικοποιημένη και αντιδραστική, περισσότερο συμμαζεμένη όσο μεγάλωνα, στήριξα εκείνη την ξεχασμένη «αλλαγή»… 

Θυμάστε αλήθεια??? «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Ε.Ο.Κ και Ν.Α.Τ.Ο. το ίδιο συνδικάτο» και άλλα που με τα χρόνια ξεχάστηκαν… Όχι από τον λαό… Από αυτούς που τον είχαν πείσει πως η ιδεολογία του δεν έσβησε… Που την εξευτέλισαν όμως με τον πιο χυδαίο τρόπο κι ας είχαν το μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο… 

Μια εικοσαετία και βάλε… Η δημοκρατία μπήκε από τους ίδιους στο «απόσπασμα»… Τα κατάφεραν μια χαρά… 

Φουλ Ευρωπαϊκή Ένωση, από τότε με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα για όσους παλιούς θυμούνται, εισροή ΕCU, ναι, ναι οι παππούδες του EURO, Ο.Ν.Ε. , γίναμε πλέον ισότιμοι με τους ανεπτυγμένους εταίρους, Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα που έδειξε ένα super ανεπτυγμένο προσωπείο και μετά τι…

Κανείς, κανενός… Λαμογιές, ο Ελληνάρας με την Cayenne στην εθνική να σου ρίχνει τη σκόνη του, να ξεσαλώνει σε Μύκονο και Αράχωβα, να κουβαλάει την Louis Vuitton στη λαϊκή…

Αχ! Και κάποια στιγμή τέλειωσαν οι χοροί που είχαν αρχίσει… Κρίση… Τι μας λες καλέ??? Δεν την πουλάω την Porsche, ποιος να την αγοράσει εξάλλου… Κρατάω σφιχτά την Hermes τσάντα στην λαϊκή… Δεν ξεβολεύομαι εύκολα εγώ… 

Ξεβολεύτηκες όμως δικέ μου από ανάγκη… Γιατί δεν μπορούσες να πληρώσεις τις πιστωτικές σου… Γιατί το παιδί σου, ή ακόμα χειρότερα εσύ, βρέθηκες άνεργος… Γιατί κάποιοι άρχισαν να ζητάνε τα ρέστα τους… Δεν σε παίρνει πια να δηλώνεις «πάσο»…

Οπότε αποφάσισες να αντιδράσεις… Να στηρίξεις αυτούς τους άθλιους τους «αναρχοκομμουνιστές»… 

Να τους κάνεις κυβέρνηση… Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία… Και φοβάσαι τόσο «ανθρωπάκο»…

  

Φοβάμαι κι εγώ… Στηρίζω την καινούρια αρχή… Δεν θέλω δεκανίκια όμως…

Ψήφος αλά Bansky...

Εγώ πάντως σήμερα ψήφισα αλά Bαnsky… 

Ετοίμασα ένα εξαιρετικό graffiti ψηφοδέλτιο και έκανα το «σωστό…»

Σκέφτηκα ,ως εναλλακτική, να βάλω το πιο κόκκινο κραγιόν μου και να στείλω ένα super sexy χάρτινο φιλί σε όλους αυτούς τους «κάλπικους ανθρωπάκους» που θεωρούν, ίσως το κάνουν κιόλας, πως θα ορίσουν τη μοίρα μου… Δεν με πείθουν …Συμβιβασμένοι ως εκεί που δεν παίρνει το παίζουν «εθνοσωτήρες»…

Χωρίς συγκεκριμένες και συγκροτημένες προτάσεις για το μέλλον μιας χώρας πάντα εξαρτημένης… Που ποτέ δεν κατάφερε να «σηκώσει κεφάλι»… Να πάρει ρίσκο, ναι αν είναι της προκοπής να το πληρώσουμε όλοι, που «τρώει τα παιδιά της», που εγκλωβίζεται σε κατεστημένα, χωρίς αντίκρισμα…

Σιχάθηκα, τόσα χρόνια πια, όλους αυτούς που τάζουν πριν και μετά «στήνουν κώλο»… Ξεχνούν τις ριζικές ανατροπές, τα «θα» χάνονται στη σκόνη, κι εμείς, ανθρωπάκια τελικά, συμβιβαζόμαστε, σκύβουμε και προσπαθούμε να βρούμε πως θα τη βγάλουμε καθαρή… 

Για τον δικό μας μικρόκοσμο… Ατομικά…

Το συλλογικό, εξαντλείται τη Δευτέρα, μετά τα τελικά αποτελέσματα της επικράτειας… 

Έριξα ψηφοδέλτιο Bαnsky λοιπόν…

Βραβείο, όχι ένα αλλά δύο!!!! Ευχαριστώ!!!!

Αυτή κι αν ήταν έκπληξη !!!! Που μου έφτιαξε τη διάθεση όσο δεν φαντάζεστε!!! Γιατί είπαμε, πιστεύω στον θεό των μικρών πραγμάτων!!! Δυο blogger, η Μάγδα από το kathemeragoneis.blogspot.gr, και η Ελένη από το myfortysomethingworld.wordpress.com, μου χάρισαν δυο βραβεία Liebster!!!!

Ένιωσα σαν πιτσιρίκι που του υπόσχονται για δεύτερη φορά στον ίδιο χρόνο τα Χριστούγεννα!!!Σαν να πήρα το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στα Golden Globe Awards, στο Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica di Venezia, στη, Berlinale, στο Festival de Cannes, όχι όμως στα Academy Awards Oscar γιατί δεν τα γουστάρω με τίποτα...

Στο θέμα μας λοιπόν...

Το Liebster Award, είναι αυθεντικό, έξω από νόρμες, μια προσπάθεια για να γίνουν γνωστά στη blogσφαιρα, τα "νεαρά" blogs...Που τελικά, είναι πάρα πολλά και φανερώνουν πέρα από οτιδήποτε άλλο την τεράστια ανάγκη του "μοιράσματος"...Στιγμών, σκέψεων, πραγμάτων της ψυχής που αλλιώς δύσκολα θα έβγαιναν προς τα έξω...
Ούπς... επανέρχομαι, ως μια συνεπής blogger...

Οι κανόνες του βραβείου:

• Ευχαριστείτε τον blogger που σας έχει προτείνει και αναρτάτε τη διεύθυνση του blog του.
• Συμπεριλάβετε στην ανάρτησή σας το εικονίδιο του Liebster Award.
• Απαντήστε σε 10 ερωτήσεις που θα σας θέσει ο blogger που σας απένειμε το βραβείο.
• Προτείνετε άλλα 10 blogs με λιγότερους από 200-300 followers (αυτό δεν το έχω και πολύ καθότι "ψαρωμένος"-νέος-blogger-που-δεν-κατέχει-πλήρως-το θέμα)
• Αναρτήστε την υποψηφιότητα για το βραβείο σε κάθε ένα από τα 10 blogs που έχετε επιλέξει και παρέχετε ένα link του post σας, ώστε να ενημερωθούν οι κάτοχοι σχετικά με το βραβείο Liebster σε περίπτωση που δεν το γνωρίζουν. 

Οι δικές μου απαντήσεις στις 10 ερωτήσεις!!!

1. Γιατί ξεκινήσατε το blog?

Χμ... Ανάγκη για εκτόνωση, για να μοιραστώ τις "προσωπικές μου ιστορίες", αυτές που πιστεύω πως δεν είναι πρωτότυπες, απλά πολύ καλά κρυμμένες...

2.Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει?

Ένα ξαφνικό μήνυμα, ένα post κολλημένο στο ψυγείο "σ' αγαπάω να προσέχεις", η μυρωδιά της κόρης μου, μια βόλτα, ένα φιλί στα σκοτεινά, το πρώτο τσιγάρο της μέρας..Ο ήλιος..

3. Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιόν τρόπο?

Κρυφή συμμαχία...Είμαστε πολλοί κι εγκλωβισμένοι... 

4. Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας?

Για τα δικά μου "παραμύθια"...Της ψυχής μου..

5. Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers? Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά?

Είμαι πολύ "νέα" στον χώρο...Θα ήθελα όμως με τον καιρό να το κάνω...Αν αντέξουν τα όσα ανεβάζω...

6. Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δυο χρόνια? Τι θα θέλατε να μεγαλώνει/αλλάζει και με ποιο τρόπο?

Η φαντασία μου μάλλον ξεπερνά την πραγματικότητα...Μοίρασμα στιγμών...Από όσο το δυνατόν περισσότερους "εικονικούς" φίλους...Δεν ξέρω τον τρόπο...

7.Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα?

Είμαι εκεί, πάντα, για όσους με χρειάζονται...

8.Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας?

Τον πιο ουσιαστικό...Στο τέλος της μέρας...Πολύ - λίγο δεν ξέρω...Τον μετράω σε ποιότητα, όχι σε ποσότητα...

9. Πώς γεννιούνται τα post σας?

Ξαφνικά... Προφανώς τα "εγκυμονώ" ασυναίσθητα...

10. Ευχές για τον αναγνώστη.

Καλή ζωή...

Τα blogs που βραβεύω:

myverysecretrefuge.blogspot.gr

paramythopos.blogspot.gr

oopsblogara.wordpress.com

the blondethebeautiful.blogspot.com

pepperchaos.blogspot.gr

ekfrastite.blogspot.gr

katkag.blogspot.gr

princess.airis.blogspot.gr

positive-thinking-greece.blogspot.gr

xristin125.blogspot.gr

Μια καλή μέρα χωρίς θέμα...

Απόψε γράφω «χωρίς θέμα»… 

Μόνο και μόνο γιατί ήταν για μένα μια καλή μέρα…

Ξύπνησα με –δυσκολία μεν- αυτό το τόσο πρωινό ξύπνημα είναι το μαρτύριο της ζωής μου εδώ και 20+ χρόνια, αλλά χαρούμενη… Χωρίς συγκεκριμένο λόγο… Ένιωσα ζωντανή, με διάθεση για πράγματα καλά, έχοντας την αίσθηση πως είναι η τέλεια μέρα…

Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί…

Δεν μου έχει τύχει κάτι συνταρακτικό, απλά είναι αυτή η αίσθηση… 

Βλέπεις τον σύντροφό σου με άλλο μάτι, του δίνεις μεγάλο φιλί και στο ανταποδίδει, βάζεις στο περιθώριο μικρά και μεγάλα προβλήματα, οδηγείς το «κατσαριδάκι» σου με όρεξη, κι ας σου βγάζει την ψυχή γιατί είναι σχεδόν συνομήλικό σου, middle aged, φτάνεις στη δουλειά –καθυστερημένα βεβαίως, να μην ξεχνιόμαστε- και αντικρίζεις χαμόγελα…

Η Μάγδα κερνάει γλυκό γιατί σήμερα είναι τα γενέθλια του γιου της, η Κατερίνα, η Βίκυ, η Έλενα, η Ιωάννα, είναι για κάποιο λόγο μέσα στην τρελή χαρά, τα προβλήματα που σκάνε μύτη, μας κάνουν να γελάμε σαν χαζές… 

Έχει ήλιο στο βεραντάκι του Μουσείου, εκεί που την κάνουμε για τσιγάρο,και σε στραβώνει, but who cares… 

Εγώ πάλι, πρέπει να κάνω διάφορα στο blog, για ν’ αποκτήσω κοινό, αλλά δεν το κυνηγάω και ιδιαίτερα, είμαι τεμπέλα, το ομολογώ, «όσοι πιστοί προσέλθετε» από μόνοι σας, γουστάρω όμως τρελά την Pina Bausch , τον David Lynch και την Isabella Rossellini στο Βlue Velvet , αυτά για την ώρα… 

Α! Και Wicked Game, “What a wicked thing to do, to let me dream of you. What a wicked thing to say, you never felt this way…”

Gnight...

Μια σχέση για να 'ναι σχέση...

Θέλει χτίσιμο, φροντίδα, προσπάθεια, κάτω η βαριεστημάρα, κάτω το «έλα μωρέ, υπάρχει και το αύριο», κάτω τα δεδομένα…

Σε οποιαδήποτε μορφή της, ερωτική, φιλική, γονική (εδώ κι αν χρειάζεσαι ειδικό «αρχιτέκτονα»), συναδελφική…
Χμ… Θα μου πεις τώρα τι ανακάλυψα ξαφνικά…Όχι τόσο ξαφνικά… 

Πέρασα από διάφορες φάσεις ζωής, με πολλές ανατροπές, αλλαγές, συγκρούσεις, έφτασα στα όρια… Τα δικά μου και των άλλων…

Τα «σκοτεινά φεγγάρια του έρωτα» είναι πάντα εκεί, ένα παιδί που μεγαλώνει έξω από τις δικές σου «άψογες προδιαγραφές» είναι επίσης εκεί, ο «αθέμιτος ανταγωνισμός» και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, από «ήσυχους συναδέλφους» με περίμεναν ξαφνικά στη γωνία και με έπιασαν, ομολογουμένως, στον ύπνο…

Προσπαθώ όμως…

Δίνω κλωτσιά στον πάτο κι ανεβαίνω, οι «μαύρες τρύπες», όσο κι αν έχω πέσει μέσα τους, δεν μου ταιριάζουν…

Με τα χρόνια ξεσκαρτάρω…Με τις εμπειρίες εκτιμώ…

Όσους είναι πάντα κοντά…Κι ας μην το δείχνουν πολύ συχνά…
Ανθρώπους της ζωής μου… 

Που για να τους κρατήσω, πρέπει να βουτήξω στα «αποθέματα» μου…
Στο πρώτο φιλί, στο πρώτο κλάμα του μωρού μου, στην αρχή μιας φιλίας …

Να κατανοήσω… Εκτός από τον εαυτό μου και τις «σταθερές» των άλλων…Που τις περισσότερες φορές, φανερώνουν ανασφάλεια…

Όχι… Δεν γυρίζω και το άλλο μάγουλο στην όποια σφαλιάρα…
Είμαι κι εγώ αδύναμη και η υπέρβαση δεν είναι το καλύτερό μου…

Μόνο που τα «αποθέματά» μου είναι πάνω από αρκετά…
Η βάση για τη σκαλωσιά που χρειάζεται το χτίσιμο… 

Έτσι, χωρίς σχέδιο…