Τα «ουφ – ακια» της ζωής μου…
Είναι "στα μέσα και στα έξω" όμως τα άτιμα… «Τέτοια μούτρα» σκάνε μύτη ξαφνικά…
Όχι μην τρομάζεις, μην αφήνεις το διάβασμα της ανάρτησης στη μέση…
Δεν ασχολούμαι πια με τα «Βαρ-ουφάκια»… Το εξάντλησα, τουλάχιστον, όσο μπορώ να έχω πολιτική άποψη, το θέμα του Γιάννη με ένα «ν»…
Μιλάω για τα άλλα «ουφ – ακια», αυτά, στα οποία, ο εικονικός μου φίλος Auguste Corteau, αναφερόταν με τόση τρυφερότητα τις προάλλες…
Τα «ουφ» που σε πλακώνουν, στην αρχή ή στο τέλος κάθε μέρας… Αυτά που ξεπετάγονται, τα άθλια, εκεί που δεν τα περιμένεις, εκεί που νομίζεις πως τα έχεις βάλει όλα σε τάξη και σου θυμίζουν, όσα με κόπο, έχεις προσπαθήσει να κρύψεις…
Είναι "στα μέσα και στα έξω" όμως τα άτιμα… «Τέτοια μούτρα» σκάνε μύτη ξαφνικά…
Το πρωί, πριν καλοξυπνήσεις, στη μέση της μέρας από το πουθενά, το βράδυ... Αχ…το βράδυ…
Είναι η καλύτερή τους… Στήνουν τρελό χορό κι εσύ περιμένεις… Να βρεθεί κάποιος να τα διώξει…
Είναι η καλύτερή τους… Στήνουν τρελό χορό κι εσύ περιμένεις… Να βρεθεί κάποιος να τα διώξει…
Τα πονηρά, έχοντας βουτήξει τόσο βαθιά στην ψυχή σου, ξέρουν ακριβώς που πονάς…
Τι φοβάσαι, τι λαχταράς, τι έχεις «καταχωνιάσει» πολύ-πολύ καλά, τι θέλεις στ’ αλήθεια…
Κι εκεί είναι τα ζόρια… Εκεί είναι που περιμένεις, σαν τη μαμά του Auguste, αυτόν που θα τα πατήσει κάτω, που θα πάει την μισοκοιμισμένη ψυχή σου βόλτα, που θα σου πει «τα τσάκισα, είμαι εγώ πια εδώ, μην φοβάσαι, τα ουφ-ακια με τρέμουν και την έκαναν γι αλλού»…
Ησυχάζεις τότε… Θεωρείς πως όλα μπήκαν στη σωστή τους θέση… Ως το επόμενο πρωί…
Αν πιστεύεις στην «καλή νεράιδα» τα έχεις καταφέρει…
Αν όχι… Μάθε μόνος σου να τα πολεμάς… Δύσκολοι καιροί για «νεράιδες»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου