Μια σχέση για να 'ναι σχέση...

Θέλει χτίσιμο, φροντίδα, προσπάθεια, κάτω η βαριεστημάρα, κάτω το «έλα μωρέ, υπάρχει και το αύριο», κάτω τα δεδομένα…

Σε οποιαδήποτε μορφή της, ερωτική, φιλική, γονική (εδώ κι αν χρειάζεσαι ειδικό «αρχιτέκτονα»), συναδελφική…
Χμ… Θα μου πεις τώρα τι ανακάλυψα ξαφνικά…Όχι τόσο ξαφνικά… 

Πέρασα από διάφορες φάσεις ζωής, με πολλές ανατροπές, αλλαγές, συγκρούσεις, έφτασα στα όρια… Τα δικά μου και των άλλων…

Τα «σκοτεινά φεγγάρια του έρωτα» είναι πάντα εκεί, ένα παιδί που μεγαλώνει έξω από τις δικές σου «άψογες προδιαγραφές» είναι επίσης εκεί, ο «αθέμιτος ανταγωνισμός» και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, από «ήσυχους συναδέλφους» με περίμεναν ξαφνικά στη γωνία και με έπιασαν, ομολογουμένως, στον ύπνο…

Προσπαθώ όμως…

Δίνω κλωτσιά στον πάτο κι ανεβαίνω, οι «μαύρες τρύπες», όσο κι αν έχω πέσει μέσα τους, δεν μου ταιριάζουν…

Με τα χρόνια ξεσκαρτάρω…Με τις εμπειρίες εκτιμώ…

Όσους είναι πάντα κοντά…Κι ας μην το δείχνουν πολύ συχνά…
Ανθρώπους της ζωής μου… 

Που για να τους κρατήσω, πρέπει να βουτήξω στα «αποθέματα» μου…
Στο πρώτο φιλί, στο πρώτο κλάμα του μωρού μου, στην αρχή μιας φιλίας …

Να κατανοήσω… Εκτός από τον εαυτό μου και τις «σταθερές» των άλλων…Που τις περισσότερες φορές, φανερώνουν ανασφάλεια…

Όχι… Δεν γυρίζω και το άλλο μάγουλο στην όποια σφαλιάρα…
Είμαι κι εγώ αδύναμη και η υπέρβαση δεν είναι το καλύτερό μου…

Μόνο που τα «αποθέματά» μου είναι πάνω από αρκετά…
Η βάση για τη σκαλωσιά που χρειάζεται το χτίσιμο… 

Έτσι, χωρίς σχέδιο…