Τουλάχιστον, εγώ, που παιδί της δεκαετίας του ΄80, είχα μάθει αλλιώς… Ξεκάθαρα πράγματα…
Τώρα λοιπόν, το 2015, με βρίσκει εντελώς συγχυσμένη….
Αφήστε που καλούμαι σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες να αποφασίσω, με την ψήφο μου, το μοναδικό δικαίωμα ενεργούς συμμετοχής στα κοινά, που μου παρέχει η δημοκρατία, για τη ζωή μου…
Αγχώνομαι στ’ αλήθεια…
Βρίσκομαι σε πολιτικό και πολιτισμικό αδιέξοδο…
Δεν ακολουθώ τους νεωτεριστές, mainstream τυπάκους, που αντιδρούν για την αντίδραση, χωρίς υπόβαθρο, όπου φυσάει ο άνεμος…
Δεν ακολουθώ τους μεταμοντέρνους, είμαστε ελεύθεροι, «έξω από νόρμες», ό,τι μας κάτσει κάθε φορά…
Δεν ακολουθώ τους μεταμοντέρνους, είμαστε ελεύθεροι, «έξω από νόρμες», ό,τι μας κάτσει κάθε φορά…
Έχω ιδεολογία συγκεκριμένη, πιστεύω –αφελώς ίσως- σε μια ευνομούμενη, πολιτικά άρτια και δίκαιη κοινωνία…
Που δεν «τρώει» τα παιδιά της, αντίθετα τους δίνει κίνητρα κι ευκαιρίες…
Που δεν έχει «σφετεριστές εξουσίας», «καρεκλοκένταυρους μικροαστούς» που ανακάλυψαν κι εκμεταλλεύτηκαν την πυρίτιδα με τη δική μου ανοχή…
Όσο και να ψάξω όμως πέφτω στη «μαύρη τρύπα»…
Είναι δε, το χειρότερό μου…
Γιατί μάλλον, την ημέρα των εκλογών, ή θα παραδώσω λευκό ψηφοδέλτιο ή θα γυρίσω πλευρό…
Από αηδία περισσότερο…
Κι ας με «πονάει» τόσο αυτό, εμένα, το παιδί του ΄80 με την απόλυτη πολιτική σκέψη, που "χάθηκε στη σκόνη"...…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου