Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Τα μαύρα φεγγάρια του αύριο...

Τώρα πάλι εμένα γιατί με ζώνουν τα μαύρα φίδια???
Ήρθε η ελπίδα, στρογγυλοκάθισε, αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα για πρώτη φορά, ο Άρης μας γνέφει από τον συμπαντικό του κόσμο περήφανος, η Ρόζα επίσης, ποια είμαι εγώ που σπέρνω αμφιβολίες???





Είμαι παιδί της δεκαετίας του ΄80, που βίωσε στα πιο άγουρά του χρόνια, το «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»… Πολιτικοποιημένη και αντιδραστική, περισσότερο συμμαζεμένη όσο μεγάλωνα, στήριξα εκείνη την ξεχασμένη «αλλαγή»… 





Θυμάστε αλήθεια??? «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Ε.Ο.Κ και Ν.Α.Τ.Ο. το ίδιο συνδικάτο» και άλλα που με τα χρόνια ξεχάστηκαν… Όχι από τον λαό… Από αυτούς που τον είχαν πείσει πως η ιδεολογία του δεν έσβησε… Που την εξευτέλισαν όμως με τον πιο χυδαίο τρόπο κι ας είχαν το μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο… 
Μια εικοσαετία και βάλε… Η δημοκρατία μπήκε από τους ίδιους στο «απόσπασμα»… Τα κατάφεραν μια χαρά… 
Φουλ Ευρωπαϊκή Ένωση, από τότε με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα για όσους παλιούς θυμούνται, εισροή ΕCU, ναι, ναι οι παππούδες του EURO, Ο.Ν.Ε. , γίναμε πλέον ισότιμοι με τους ανεπτυγμένους εταίρους, Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα που έδειξε ένα super ανεπτυγμένο προσωπείο και μετά τι…





Κανείς, κανενός… Λαμογιές, ο Ελληνάρας με την Cayenne στην εθνική να σου ρίχνει τη σκόνη του, να ξεσαλώνει σε Μύκονο και Αράχωβα, να κουβαλάει την Louis Vuitton στη λαϊκή…




Αχ! Και κάποια στιγμή τέλειωσαν οι χοροί που είχαν αρχίσει… Κρίση… Τι μας λες καλέ??? Δεν την πουλάω την Porsche, ποιος να την αγοράσει εξάλλου… Κρατάω σφιχτά την Hermes τσάντα στην λαϊκή… Δεν ξεβολεύομαι εύκολα εγώ… 

Ξεβολεύτηκες όμως δικέ μου από ανάγκη… Γιατί δεν μπορούσες να πληρώσεις τις πιστωτικές σου… Γιατί το παιδί σου, ή ακόμα χειρότερα εσύ, βρέθηκες άνεργος… Γιατί κάποιοι άρχισαν να ζητάνε τα ρέστα τους… Δεν σε παίρνει πια να δηλώνεις «πάσο»…





Οπότε αποφάσισες να αντιδράσεις… Να στηρίξεις αυτούς τους άθλιους τους «αναρχοκομμουνιστές»… 
Να τους κάνεις κυβέρνηση… Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία… Και φοβάσαι τόσο «ανθρωπάκο»…
  





Φοβάμαι κι εγώ… Στηρίζω την καινούρια αρχή… Δεν θέλω δεκανίκια όμως…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου