Πίστεψε για λίγο στη μαγεία…
Πόσος καιρός έχει περάσει αλήθεια, καημένε μου ανθρωπάκο, από τότε…
Δεν είμαι μάγισσα… Μακάρι να ήμουν…
Των μικρών πραγμάτων…
Ίσως του έρωτα…
Του ασυμβίβαστου και χωρίς λογική…
Είμαι αυτός, είσαι εσύ, είναι τα στεγανά της ζωής μας, είναι ό,τι συμπιέσαμε μέσα μας στο όνομα της όποιας συνθήκης, στο όνομα του όποιου πρέπει…
Μαγεία… Δηλαδή απόδραση… Από τα τακτοποιημένα κουτάκια... Που σ' έχουν μάθει πως ένα συν ένα ίσον δύο…
Που σ' έχουν κάνει να ξεχάσεις την ψυχή σου…
Ναι, ξέρω, κρίση, λογαριασμοί, αυτά που ποτέ δεν φτάνουν, ανεργία, ιδεολογικό κενό, ελλείμματα …
Όμως, θυμάσαι την τελευταία φορά που ξύπνησες μ’ ένα χαζό χαμόγελο, μόνο και μόνο γιατί πήρες ένα ξαφνικό μήνυμα, που σ’ έκανε να πιστέψεις, να είσαι ξανά αισιόδοξος, πως όλα θα τα καταφέρεις, όλα γίνονται...
Δεν είμαι μάγισσα… Μακάρι να ήμουν…
Κρύβω όμως, πολύ-πολύ καλά μέσα μου αυτό το στραβό χαμόγελο…
Περιμένοντας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου