Shadows

Την είχαν συμβουλέψει να μη βαδίζει σε δύσκολους δρόμους με λάθος παπούτσια.

Προτίμησε να τα βγάλει, κάθε φορά πηδούσε κι ένα βήμα προσπαθώντας ν' αποφύγει τις γλιτσιασμένες άκρες, εκεί που χειμώνα- καλοκαίρι φύτρωναν αγκάθια. 
Ο χρόνος της χωρίς όρια, με κάποιο τρόπο τη βόλευε αυτό, αναμνήσεις από το πουθενά, φωτογραφίες χωρίς εικόνα, οι φωνές των πεθαμένων, όχι άγριες, τρυφερές, αυτοί ήξεραν πώς ν’ αγαπούν, προσπαθούσαν να την κάνουν ν’ακούσει, το πρώτο νανούρισμα, αυτή και καμία άλλη, δες κουνάει τα μικροσκοπικά της χέρια, τώρα ματώνουν όταν πάει να πιαστεί, ζητάει να πιει μπροστά από τη μπάρα, ένα Captain Morgan χωρίς πάγο, είναι ήδη αλλού, δύο, τρία -ο τυχερός της αριθμός- τα στεγνωμένα ρούχα στην ταράτσα δεν μαζεύτηκαν ποτέ, το χώμα στον τάφο κατακάθισε, γλιστράει, είναι πια αέρας και χώμα,σκόνη και σκιές...
Κοίτα πως παίζουν αυτές , θέλει να παίξει, θα μάθει...