Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Les nuits parisiennes

Μία νύχτα στο κρεββάτι σου, πώς βρέθηκα εκεί, ημιόροφος ήταν τριώροφο, Monmartre, avenue Junot, bonsoir madame, bonsoir monsieur, η θυρωρός με το γκρίζο-πλατινέ μαλλί, πίσω από ένα ξεχαρβαλωμένο γκισέ δεν ρωτούσε πολλά...Ζητούσε όμως, ναι,
αυτό το θυμάμαι, κάθε πρώτη του μήνα, μαζί με τα κοινόχρηστα ένα μπουκάλι Creme de cassis,
 της άρεσε να πίνει Κir Ρoyale, μόνη της, με παρέα δεν κατάλαβα ποτέ... 
Ζούσα γι αυτήν τη νύχτα στο κρεβάτι σου, τις περισσότερες φορές ξυπνούσα πριν από σένα, ντυνόμουν αθόρυβα κι εξαφανιζόμουν.
Σκεφτόμουν, αυτό δεν μπορεί να κρατήσει, έχει πιάσει το κουμπί σου και το πατάει καθ’ έξιν, η αξιοπρέπεια, ο εγωισμός, το εγώ σου που κοιμούνται?

Στο κρεβάτι σου, μία στις τόσες, εκεί που ξεγυμνώνεις την ψυχή μου, στο τριώροφο, Monmartre, avenue Junot, εκεί που εξοντώνεις τις αντιστάσεις μου, μία προς μία, διακόπτοντας τον φευγαλέο μου ύπνο: « Πρέπει να φύγεις, είναι ώρα...»

Είναι ώρα... Πάντα φεύγω πρώτη...





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου