Κλέφτες ποδηλάτων...

Ένα πιτσιρίκι μένει ξάγρυπνο τα βράδια γιατί φοβάται πως οι κλέφτες θα του πάρουν τα παραμύθια του..

Όλοι εμείς, οι μεγάλοι και σοβαροί, διπλοκλειδώνουμε, ενεργοποιούμε συναγερμούς, έχουμε σκύλους φύλακες,στριμώχνουμε, όπως στις παλιές ταινίες, κάτι βαρύ πίσω από την πόρτα…

Σοφά μέτρα προστασίας για τους πραγματικούς κλέφτες… Αυτούς τους αλήτες, τα παράσιτα της κοινωνίας, που προσπαθούν να τη «βγάλουν καθαρή», χωρίς κόπο, με τα δικά μας αγαθά..

Οι αιτίες της κλοπής είναι πολλές και ποικίλες… Εθισμός, βόλεμα, απόγνωση, τα «κακά παιδιά», η γοητεία της παρανομίας, δεν ξέρω και δεν μπορώ να το αναλύσω…

Ξέρω όμως για κάποιους άλλους κλέφτες… Αυτούς τους καθόλα νόμιμους… Που κλέβουν, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι, ζωές, ιδέες, αισθήματα…

Αλλά και πρακτικά, για να μην πέσω στη μελούρα, το ίδιο το σύστημα που τους επιβραβεύει… Το σύστημα που δεν τους στιγματίζει, που τους ανοίγει, αντίθετα , τις πόρτες, που μας κάνει κάποιες φορές να συμπορευόμαστε μαζί τους…

Από τον περιπτερά, τον ταξιτζή, τον γιατρό, το μαγαζάκι της γειτονιάς, που με τη δική μας συγκατάθεση και προκειμένου να γλυτώσουμε μερικά ευρώ δεν κόβει απόδειξη, μέχρι τους «μεγάλους»…

Αυτούς που έχουν καταφέρει να κάνουν τις δουλειές τους «καθαρά», έχουν βρει τα σωστά «παραθυράκια» και τη βγάζουν αλώβητοι…

Πάνω στις δικές μου, στις δικές σας πλάτες, που καλείστε να πληρώσετε μέχρι και το τελευταίο κέρμα, για τα νόμιμα έσοδά σας…

Αυτούς φοβάμαι περισσότερο…

Γιατί όσοι κλέβουν παραμύθια, δεν υπάρχουν στην πράξη…Υπάρχουν μόνο στο μυαλό των παιδιών, που τρομάζουν τις νύχτες…

Για τις δικές τους ιστορίες...