Γυμνή και διάφανη…
Γυμνό και διάφανο σώμα χωρίς φύλο…
Κλεισμένο σ’ ένα γυμνό και διάφανο κουκούλι…
Από μέσα προς τα έξω…
Οι «έξω» βλέπουν λαίμαργα, εγώ όχι…
Τα «προς τα μέσα» με τραβάνε…
Κοκκαλιάρικα χέρια, χωρίς σώμα, η ιδέα, οι ιδέες..
Ο
Kerouac, με σπρώχνει σε αέναα ταξίδια, ο Burroughs, με τραβάει προς τα κάτω, «η ευκαιρία υπήρχε,
η ευκαιρία χάθηκε», ο Μiller, επιμένει στη ρευστότητα, ο Salinger, με
γειώνει απότομα, «I'm sick of not having
the courage to be an absolute nobody», ο Dali, μου ζητάει να γίνω η Gala και ο
Lorca του
ταυτόχρονα, να ξορκίσω μια και καλή τους «Πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου», ο Rothko, να είμαι ένα
οποιοδήποτε χρώμα, ο Foucault, να
εστιάσω στο σωφρονιστικό σύστημα της ψυχής
μου, ο Nitzche, να ρίξω μια ματιά στο εγώ και το υπέρ-εγώ μου, ο Αthusser, να βουτήξω στα βαθιά νερά της ιδεολογίας και της συνείδησής μου «Ideology has very little to do
with “consciousness”…It is profoundly unconsious», o Καστοριάδης, να μην πιστέψω
ποτέ στην κοινωνία, αλλά μόνο στη «φαντασιακή θέσμισή της», ο Rimbaud, αχ ο Rimbaud:
«Since
from you alone,
Satiny embers, Duty breathes.
Without anyone saying : at last.
Here is no hope,
No orietur.
Knowledge and fortitude, Torture
is certain»…
Γυμνή
και διάφανη…
Οι
δαίμονες μέσα μου…
Τρελός
χορός χωρίς μουσική…
Χωρίς
αίσθηση…
Αφήνομαι…
Τέλος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου