Λυπάμαι...

Λυπάμαι, για τα όσα πίστεψα και δεν ήρθαν…

Για τους μουχλιασμένους έρωτες, που μάταια προσπαθώ να ξεθάψω, για τις στιγμές που έφυγαν και μάταια προσπαθώ να τις ξανακερδίσω, για όλα όσα πίστεψα, πως, ναι, διάολε, μπορούν να μου συμβούν, για τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκα –και τι πρωτότυπο- με πρόδωσαν, για εκείνο το βιβλίο που δεν κατάφερα ποτέ να τελειώσω, γελούσες με μένα , «τ’ αφήνεις όλα στη μέση», έλεγες…

Αντιδρούσα, όχι, δεν αφήνω τίποτα στη μέση, όχι είμαι, είμαι, είμαι, είμαι…

Ιδεολόγος, με την παντιέρα της επανάστασης μπροστά στη ζωή μου, ασυμβίβαστη, δεν μασάω τα βολεμένα ανθρωπάκια, ξερνάω στις φτηνές αναλύσεις, το έχω ρε παιδί μου, το ασυμβίβαστο, το έξω από τα όρια, το διαφορετικό…

Το έχω...

Τώρα, όμως, με βρίσκεις μπόσικη, θολώνουν ένα «τσακ» τα «πιστεύω» μου,  δεν διακρίνω καθαρά, τρώω κάθε μέρα κι από ένα γερό χαστούκι, ξέρεις, αυτό που σου φέρνει αυτόματα, τα αναθεματισμένα τα δάκρυα, χωρίς να το θέλεις…

Μικραίνω λοιπόν, μαζεύομαι στο διάφανο κουκούλι μου, αυτό το τόσο γερό για μένα, το τόσο εύθραυστο …

Ζαρώνω και στριμώχνομαι… 

Θα με χωρέσει το κουκούλι της ζωής μου… 

Εγώ το ύφανα εξάλλου… 

Μόνο που λυπάμαι… 

Για τα όσα πίστεψα και δεν ήρθαν…