Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Δύσκολοι αποχωρισμοί....



Πώς μετριέται αλήθεια η απώλεια? 

Με χρόνο ή με αίσθηση? 




Όταν υπολογίζεις μήνες, μέρες, ώρες ή όταν ξαφνικά σηκώνεις αυθόρμητα το τηλέφωνο για να πάρεις κάποιον που δεν υπάρχει πια??? 

Και που στον επόμενο τόνο νιώθεις πιο μόνος από ποτέ… 

Πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εσένα… 

Πρώτη «εξεταστική», ξέρεις εσύ, χωρίς εσένα… 




Να μου γκρινιάζεις, δεν τρώγεται παιδί μου αυτή η γαλοπούλα που έφτιαξες, να πάρεις τους θείους σου στο τηλέφωνο για χρόνια πολλά, την παραμονή μην ξεχάσεις τη Θεοδώρα, περιμένει πώς και τι, να έρθεις καλοχτενισμένη και φορτωμένη με «σωστά μαγειρέματα», στο σπίτι για να φάμε όλοι μαζί… 

Κι εγώ… Ξαφνικά τόσο χαμένη… Κι ας έχω δική μου οικογένεια….




Ξαφνικά έπαψα να είμαι παιδί….

Να έχω ένα σταθερό «σημείο αναφοράς», αυτό που σε κάθε δυσκολία με έπειθε πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά…




Ξέρεις τώρα πόσο πιτσιρίκι είμαι στο βάθος, όσο και να προσπαθώ να το κρύψω…

Ξέρεις πόσο νοσταλγώ εκείνα τα «πρώτα της ζωής μου» Χριστούγεννα….





Μου λείπεις πολύ, μαμά…




5 σχόλια:

  1. τα κατάφερες πάλι...ξέρεις εσύ...και εγώ πάντως δεν το πιστεύω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελενίτσα μου... Είναι δύσκολα, το ξέρω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε δύσκολη ανάρτηση σε πέτυχα....
    τι να πω.. η απώλεια των αγαπημενων μας ανθρωπων ειναι οτι χειρότερο ποσο μάλιστα αυτές τις μέρες! βαστα γερά

    ΑπάντησηΔιαγραφή