Ζηλεύω...

Αφιέρωμα στη Sylvie Guillem… 

Έπεσα τυχαία σ’ αυτό, κάνοντας zapping, ξέρεις την  άχαρη εκείνη ώρα, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος… 

  

Ζήλεψα… 

Πολύ όμως… 

Για όλους αυτούς που έχουν το χάρισμα και έχουν καταφέρει να το κάνουν τρόπο ζωής…   

Για αυτούς που δεν συμβιβάστηκαν στα προκαθορισμένα… 

Γι αυτούς που επέμειναν και πάλεψαν against all odds, επέμειναν, ρίσκαραν, επέμειναν… 

Γι αυτούς που προτίμησαν την ανασφάλεια και το «μάτωμα» της ζωής τους, επειδή πίστεψαν στην «ιδέα» τους… 

Γι αυτούς, που βρήκαν την «ιδέα» τους νωρίς… 

Την ακολούθησαν, αγνόησαν τις «φωνές της σωφροσύνης», πού πας, τι γυρεύεις, πώς , μείνε σ’ όσα κάποια στιγμή θα σε βολέψουν, μην βγαίνεις «εκτός συστήματος», θα χαθείς…

Εγώ έχω χαθεί… 

Εγκλωβίστηκα σε ανάγκες και αναγκαιότητες… 

Μικρός ανθρωπάκος, δεν κατάφερα να ανακαλύψω το «χάρισμα»… 

Ακόμη κι αν το είχα το «έπνιξα»… 

Τώρα πια, πρέπει να κοιμηθώ νωρίς, να σηκωθώ νωρίς, να παρκάρω νωρίς, να βρεθώ νωρίς... 

Οι τεράστιες δαγκάνες του χρόνου με κυνηγούν χωρίς έλεος… 

Όλα νωρίς… 

Τα «θέλω μου» κινούνται σε ελάχιστες ταχύτητες πια... 

Εξαφανίζονται σιγά- σιγά… 

Μένει μόνο η ζήλια…

Για όσους  σπιντάρουν…