Ένα ακόμα reunion…
Ξέρεις, συνάντηση παλαιών συμμαθητών, που κάποια στιγμή εδώ και δυο χρόνια, πήρε «σάρκα και οστά»…
Το πρώτο ήταν αμήχανο κι ας είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή, κλείσαμε ένα μαγαζί , μη φανταστείς «γκλαμουριές», ένα μικρό, μουσικό μεζεδοπωλείο στον Νέο Κόσμο, αγκαλιές, φιλιά, είχαμε να ιδωθούμε σχεδόν 20 χρόνια, πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα…
Είμαστε όμως, ουσιαστικά δεμένοι, εμείς, του ’82 οι εκδρομείς… Τόσο που δεν το περιμέναμε…
Υπάρχεις ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού μου…
Πάντα υπήρχες μάλλον… Ακόμα κι αν σε είχα στριμώξει…
Σαν τα παλιά βιβλία, τα κρυμμένα στη βιβλιοθήκη της ζωής μας, τα λίγο κιτρινισμένα, αυτά που τα ξεσκονίζουμε, κάπου -κάπου, από υποχρέωση…
Ξαναβρεθήκαμε…
Γαμώτο, όσο κι αν ακούγεται μελούρα, πραγματικά, σαν να μην πέρασε μια μέρα… Από τότε που με έλουζε κρύος ιδρώτας, στην τάξη, όταν άκουγα, το Μπελ- πίσω από το Μπετζ-…
Έχουμε, πια, ανοίξει κι ακολουθούμε τους δικούς μας δρόμους, ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία…
Ανταμώσαμε, από εκείνο το πρώτο reunion, αρκετές φορές…
Τα social media κάνουν σωστή δουλειά…
Φτιάξαμε ομάδα στο fb, «Απόφοιτοι 2ου Λυκείου Δάφνης ΄82»…
Ξέρεις, συνάντηση παλαιών συμμαθητών, που κάποια στιγμή εδώ και δυο χρόνια, πήρε «σάρκα και οστά»…
Το πρώτο ήταν αμήχανο κι ας είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή, κλείσαμε ένα μαγαζί , μη φανταστείς «γκλαμουριές», ένα μικρό, μουσικό μεζεδοπωλείο στον Νέο Κόσμο, αγκαλιές, φιλιά, είχαμε να ιδωθούμε σχεδόν 20 χρόνια, πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα…
 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Είμαστε όμως, ουσιαστικά δεμένοι, εμείς, του ’82 οι εκδρομείς… Τόσο που δεν το περιμέναμε…
Εσύ, δημοσιογράφος, δικηγόρος, οικονομολόγος, κοινωνιολόγος, ελεύθερος επαγγελματίας… Βρίσκεσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά από τότε…
Τότε, στα 18 μας...Που εγκλωβισμένοι, στα «στεγανά» μας, πολύ προσωπικές ή και απρόσωπες φιλίες, ναι είσαι ο κολλητός μου-η κολλητή μου, πιστεύαμε πως τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει, εμάς που τα κάναμε όλα μαζί…
Κοπάνες, την πρώτη ώρα στα «Νούφαρα», θυμάσαι στο «πατάρι» που καπνίζαμε νομίζοντας πως είμαστε τολμηροί, αποχές, τότε που δεν υπήρχαν ακόμα οι «καταλήψεις», παράνομες γιορτές στα κάγκελα, έξω από το σχολείο, για το Πολυτεχνείο, αποβολές, η θρυλική «πενταήμερη» στην Κρήτη...
Πέρασαν 20 και περισσότερα χρόνια…
Πέρασαν 20 και περισσότερα χρόνια…
Στο πρώτο reunion αισθανθήκαμε, όμως, πως ο χρόνος έχει «παγώσει»…
Ας μην μπορούσα να σε γνωρίσω, έχεις πάρει κιλά, φοράς πια γυαλιά πρεσβυωπίας, έχεις «γκριζάρει», έχεις χάσει κάμποσα από τα μαλλιά των 18 σου χρόνων…
Υπάρχεις ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού μου…
Πάντα υπήρχες μάλλον… Ακόμα κι αν σε είχα στριμώξει…
Σαν τα παλιά βιβλία, τα κρυμμένα στη βιβλιοθήκη της ζωής μας, τα λίγο κιτρινισμένα, αυτά που τα ξεσκονίζουμε, κάπου -κάπου, από υποχρέωση…
Ξαναβρεθήκαμε…
Γαμώτο, όσο κι αν ακούγεται μελούρα, πραγματικά, σαν να μην πέρασε μια μέρα… Από τότε που με έλουζε κρύος ιδρώτας, στην τάξη, όταν άκουγα, το Μπελ- πίσω από το Μπετζ-…
Έχουμε, πια, ανοίξει κι ακολουθούμε τους δικούς μας δρόμους, ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία…
Ανταμώσαμε, από εκείνο το πρώτο reunion, αρκετές φορές…
Τα social media κάνουν σωστή δουλειά…
Φτιάξαμε ομάδα στο fb, «Απόφοιτοι 2ου Λυκείου Δάφνης ΄82»…
Ερχόμουν σχεδόν σε όλες τις συγκεντρώσεις μας…
Πάντα έφευγα με χαρά ανάμικτη με θλίψη…
Πάντα έφευγα με χαρά ανάμικτη με θλίψη…
Ώσπου σήμερα, πήρα από εσάς, το καλύτερο δώρο…
Με σκεφτήκατε, οργανώσατε για μένα μια τεράστια έκπληξη, για τα γενέθλιά μου…
Με σκεφτήκατε, οργανώσατε για μένα μια τεράστια έκπληξη, για τα γενέθλιά μου…
Ένιωσα… Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τα όσα ένιωσα… Είστε τελικά μια από τις καλά κρυμμένες πηγές αγάπης της ζωής μου….
Είστε, ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου… Εσείς… Του ΄82 οι εκδρομείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου