"...Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στο δικό μου παιδί..."

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά… Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα..»
Είμαι μεγάλη, όσο και να προσπαθώ να το κρύψω, είμαι μεγάλη… Έχω ξεφύγει από τους φόβους, τις ελπίδες, τις ανασφάλειες, τα «πρέπει και δεν πρέπει» των 23 μου …
Ο «χρόνος ο αληθινός» είναι πανούργος…

Ρουφάει τα «θέλω», σε κάνει να ξεχνάς όνειρα, σχέδια...

«Εγώ δεν θα σου μοιάσω, θα γίνω, ούτε κι εγώ καλά – καλά δεν ξέρω τι, πάντως κάτι αλλιώτικο από σένα», σου πετάει κατάμουτρα το δικό σου παιδί…

Ναι το παιδί που σε απορρίπτει, σε ξεμπροστιάζει απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, σε κάνει να βουτήξεις πολύ-πολύ βαθιά στην ψυχή σου, στη ζωή σου..
Τι κέρδισες, τι έχασες, τι δεν κυνήγησες, γιατί «χάθηκες στη σκόνη»…

Εγώ, μαμά, μπαμπά, το έχω πάρει αλλιώς…

Φταίτε, όταν ήμουν πιτσιρίκι μου ανοίξατε διάπλατα όλους τους δρόμους, με κάνατε να πιστέψω πως όλα μπορώ να τα καταφέρω, πως είμαι μοναδική…
Είμαι??? Το πιστεύετε εσείς για μένα, εγώ πάλι αμφιβάλλω… Μικρή, τοσοδούλα κι ας το παίζω ανεξάρτητη και «out of orders»…

Σας κοροϊδεύω εσάς τους τόσο συμβιβασμένους…

Είστε, δεν είστε, τα 23 μου χρόνια δεν μ’ αφήνουν να το ψάξω… Μόνο θέλω…

Να βρω τις άκρες μου, δυσκολεύομαι, γιατί με μάθατε να μην σκύβω το κεφάλι… 

Να ξεδιαλύνω το μπερδεμένο κουβάρι αυτών που «οφείλω» και αυτών που «λαχταράω»… 

Δύσκολο… Ποιος βάζει τα όρια, ποιος έχει φτιάξει τους «κανόνες του παιχνιδιού»…  

Κανένας μωρό μου…
Μη μασάς…
Αφουγκράσου την ψυχή σου και μη σε νοιάζει….
Είμαστε δίπλα…
Όπως τότε, στους παιδικούς σου εφιάλτες…
Που αρκούσε μια ελάχιστη αγκαλιά για να σε ηρεμήσει… Να βουτήξεις ξανά στα όνειρά σου…
Είμαστε εδώ… Άνοιξε τη ζωή σου, διώξε μακριά τα «ουφ-ακια» σου… 23 είσαι μόνο…