Δικός μου...Δικός μου...Δικός μου...

Να είσαι δικός μου, δικός μου, δικός μου να είμαι δική σου, δική σου, δική σου…

Να με παίρνεις απ’ το χέρι για μια βόλτα στα ξαφνικά, να μου αφήνεις «τρυφερά post» στο ψυγείο, να τα βρω πρωί-πρωί, πριν εσύ ξυπνήσεις, να μου στέλνεις, μέσα από τα χιλιάδες τρεξίματα της μέρας, ένα «σ’ αγαπάω» στα καλά καθούμενα, να μ’ αφήνεις να κολλάω πάνω σου το βράδυ, όταν ξυπνάνε τα «δαιμονάκια» μου, ν’ αντέχεις τον παλαβό μου χαρακτήρα, να είσαι ο καλύτερός μου φίλος, ο εραστής, το συντροφάκι της ζωής μου…

Κι εγώ, τι δίνω εγώ??? 

Μάλλον λιγότερα από σένα, τα έχω δύσκολα τα λόγια, είμαι κυκλοθυμική, φωνακλού, γκρινιάρα, επικριτική… 

Πώς με αντέχεις δεν ξέρω… 

Ξέρω όμως πως στο τέλος της μέρας, εκείνη τη μαγική στιγμή που αφήνομαι, με παίρνεις πάντα αγκαλιά… Είσαι εκεί και με προσέχεις… Κάνεις τα «μαγικά» σου και διώχνεις μακριά τα «ουφ» που με πλακώνουν…

Κρύβεις τα δικά σου «ουφ»… Τόσο δυνατός,.. Ίσως όχι… 

Με βάζεις όμως πάντα, πάνω από τον εαυτό σου… 

Εμένα, τον μπελά της ζωής σου… 

Να ξέρεις… Είμαι δική σου, δική σου, δική σου… Κι ας μην μπορώ να στο δείξω πάντα… Είμαι...