Ups and downs...

Το έχεις νιώσει κι εσύ έτσι??? 

Το κενό που σκάει μύτη κάποιες μέρες, ανάμεσα στα πάνω και τα κάτω σου…

Στη θλίψη και στην απόλυτη χαρά… Χωρίς φανερή αιτία, ο Freud ή ο Lacan (άσπονδοι φίλοι οι δυο τους), θα μιλούσαν για όσα βρίσκονται κρυμμένα στην παιδική σου ηλικία, στην αναγνώριση του εαυτού σου μέσα από τον καθρέφτη, στο σεξουαλικό σου υποσυνείδητο… 

Είχαν δίκιο μωρέ, αλλά πού να ψάχνεις και να ψάχνεσαι τώρα… Δομημένη, καλά ή όχι ζωή, ευθύνες, ανεξόφλητοι, ουσιαστικά και μεταφορικά, λογαριασμοί, κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα, ή μήπως όχι… Μήπως … 

«Την μια μονότονην ημέραν άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι

η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει…» 

Αν ναι, πώς την παλεύεις??? 

Πώς διαχειρίζεσαι το «κενό εξουσίας»??? 

Από πού αντλείς και πώς??? 

Εγώ πάντως ζορίζομαι… 

Μακάρι να είχα πέσει τότε που γεννήθηκα, σαν άλλος Οβελίξ, στο καζάνι με το φίλτρο της «ευφορίας»… 

Δεν μου έτυχε όμως… 

Το φίλτρο μάλλον είχε τελειώσει και οι καλές νεράιδες είχαν πάρει ρεπό εκείνη τη μέρα…

Οπότε, έρχονται φάσεις που ούτε ο «θεός των μικρών πραγμάτων» που τόσο συχνά τον επικαλούμαι, δεν βοηθάει…
Προσπαθώ να δώσω την κλωτσιά για ν’ ανέβω αλλά τσου…
Αχάριστη, κακομαθημένη μοναχοκόρη… 

Τι ζητάς πια??? Ρίξε ένα βλέφαρο γύρω σου… 

Έχεις όλα τα «βασικά» λυμένα… 

Οπότε, μάλλον «σκάσε και κολύμπα»… Κουράζεσαι όμως κάποια στιγμή… Εκεί είναι που σου κλείνει το μάτι ο  Sallinger...
«…And I can’t be running back and forth forever between grief and high delight…»

Αυτό…