Πάθη ή λάθη???

Παθή- ματα ή μαθήματα??? Πάθη ή λάθη??? 

Χμ… εδώ σε θέλω… 

Προσωπικά λατρεύω τα «πάθη» κι ας γίνουν αργότερα «λάθη»…

Τη βρίσκω βρε παιδί μου με όλα αυτά που μια «ευπρεπής κορασίδα» ή ένας «φέρελπις νεανίας» οφείλει να αποφεύγει… 

Στην πραγματικότητα πάντα «κλωτσούσα» κι ας μη μου φαινόταν στα «πρέπει» και στα «δεν πρέπει»…

Πρέπει να είσαι ευγενικό κορίτσι, μάλιστα… Πρέπει να μην αντιμιλάς στους μεγαλύτερους, μάλιστα… Πρέπει να είσαι «υπόδειγμα συζύγου και μητέρας», επίσης μάλιστα… Πρέπει να κάνεις πάντα το σωστό, ποιος το ορίζει αλήθεια, να μην παρασύρεσαι από κακές συνήθειες, να μην ενδίδεις στα «απαγορευμένα»…

Εδώ είναι που τα χαλάμε… 

Ποιος ορίζει και τι ??? 

Οι «νόρμες» πάντα μου δημιουργούσαν μια ενστικτώδη αντίδραση.. 

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να μετατρέψω την «αντίδραση» σε «δράση»…

Έφτασα όμως  πια  σε οριακό σημείο και αποφάσισα πως δεν πάει άλλο… Ουσιαστικά αποδέχτηκα τον εαυτό μου… 

Γουστάρω τα πάθη… 

Τα «θέλω» μου , που μπορεί να μην είναι τα «θέλω» τους… Αδιαφορώ για τις συνέπειες… 

Βγάζω εκτός τους κανόνες… 

Μην πίνεις, μην καπνίζεις, μαγείρευε κάθε μέρα, ανταποκρίσου σ’ ένα επιβεβλημένο πρότυπο ζωής… 

Κάνε βρε παιδί μου super καλέσματα στο σπίτι σου, βγάλε τα «καλά σερβίτσια» και παιξ’ το τέλεια οικοδέσποινα… 

Μην αντιδράς, μην αντιστέκεσαι, σκύψε –εντάξει όχι πάρα πολύ- προσαρμόσου όμως …

Ε, όχι, λοιπόν… 

Μ’ αρέσει να πίνω ένα, δυο ή και περισσότερα ποτήρια κρασί στο τέλος της μέρας, μ’ αρέσει να καπνίζω, γουστάρω να τρώω πίτσα από το κουτί και χωρίς Christofle, με τους κολλητούς μου, καθισμένη στο πάτωμα, να μαγειρεύω όποτε κάνω κέφι, να είμαι «μαμά» όποτε πρέπει ουσιαστικά , να θυμώνω, να φωνάζω, να ζηλεύω, να απαιτώ… 

Να είμαι όμως εγώ… Να ρισκάρω τα πάθη να γίνουν λάθη… Με οποιοδήποτε τίμημα… Να ζω…