Άνθρωποι - Ρεζέρβα...

Σε πρώτη φάση αυτοί που σε χρησιμοποιούν… 

Σε θυμούνται μια στις τόσες, «Αχ!  Χαθήκαμε»… «Τι έγινες βρε παιδί μου τόσον καιρό».. «Πού έκοβες τις βόλτες σου..» «Γιατί με ξέχασες…» «Σε σκέφτομαι, σ’ αγαπάω, πόσο μου έχεις λείψει, blah, blah, blah..»

Σοβαρά ρε φίλε??? 

Σου έλειψα??? 

Πού βρισκόσουν εσύ??? 

Πόσο πολύ, μα την αλήθεια με σκεφτόσουν??? 

Γιατί δεν ερχόσουν να με βρεις, ξέρεις καλά που είμαι, γιατί δεν έπαιρνες τηλ., γιατί δεν έστελνες μήνυμα, η τεχνολογία έχει κάνει άλματα, δεν χρειάζονται πια τα «ταχυδρομικά περιστέρια», ούτε τα «σήματα καπνού»…

Ήμουν, κάθε πρωί που ξυπνούσες, η πρώτη σκέψη σου???

Όχι, ούτε η δική μου εξάλλου… 

Για να είμαι δίκαιη… 

Σ’ έχω θάψει στο πίσω μέρος του μυαλού μου… 

Είμαι δειλή, εγωίστρια, ανασφαλής… 

Δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση…

Ένα μόνο ξέρω… 

Δεν είσαι η «ρεζέρβα» μου, δεν θέλω να είμαι η δική σου… 

Θέλω fair play… 

Προτιμώ το βρισίδι , παρά την politically correct απόσταση…

Ας μου τα «χώσεις»… 

Τεμπέλα, αναίσθητη, αδιάφορη… 

Ναι μωρέ, σ’ αυτά θα «τσιμπήσω» καλύτερα… 

Θα ξεκουνηθώ… 

Θα νιώσω πως είμαι αλήθεια εκεί, για σένα… 

Πως κάπου σου έχω λείψει στ’ αλήθεια…