Ιστορίες...

Προσπαθώ να φτιάξω ιστορίες…. Ξέρεις αυτές τις μικρές, τις λίγο αμήχανες, που θα σου τραβήξουν την προσοχή και θα σε κάνουν να με διαβάσεις… 

Δύσκολο … Δύσκολο να τα καταφέρεις να είσαι ένας σωστός «παραμυθάς», να βγάλεις προς τα έξω, όλα αυτά που στροβιλίζονται στον παλαβό σου εγκέφαλο, με τρόπο… 

Ναι, είχα καλό βαθμό στην έκθεση, κατάφερα να παρουσιάσω «πολιτικώς ορθά» κείμενα στα χρόνια των σπουδών μου, είναι όμως, η πρώτη φορά που επιχειρώ μέσα από αυτό το χαζό –ίσως- blog, να ανοίξω την ψυχή μου, γράφοντας, δημόσια…

Δεν έχω εμπειρία… Δεν έχω παρακολουθήσει μαθήματα «συγγραφής»… Δεν ξέρω καν από πού μου έρχονται οι «ιδέες»…

Αν φαίνομαι συναισθηματική, εγώ που σιχαίνομαι τη «μελούρα» , αν όλα αυτά έχουν κάτι να πουν, αν γίνομαι «γραφική», αν δεν είμαι αρκούντως «ψαγμένη», αν, αν, αν… 

Αυτό που ξέρω είναι πως μάλλον δεν έχω το «χάρισμα» ούτε το «χρίσμα»…

Όσων μπορούν να μετατρέπουν τις προσωπικές τους «ιστορίες» , σε ελκυστικά αναγνώσματα… 

Για μένα πάντως, δεν πειράζει, όσα διαβάζεις είναι πέρα απ’ όλα αυτά , είναι απόλυτη ανάγκη ψυχής… 

Να ξεμυτίσουν αυτά τα σιχαμένα, τα για πολλά χρόνια στριμωγμένα, πράγματα που κουβαλάω… 

Ίσως δεν σ’ αγγίζουν… Ίσως είναι «μια από τα ίδια», απ’ όσα έχεις δει εδώ και καιρό… Ίσως ανακάλυψα με πολύ μεγάλη καθυστέρηση την πυρίτιδα…

Αλλά νιώθω όμορφα … Όταν, προς το τέλος της μέρας, βγάζω τα δαιμονάκια μου βόλτα…

Σε παιδικές χαρές με σπασμένες κούνιες, σε έρημες πλατείες, στο πάρκο της γειτονιάς μου… 

Ας μην υπάρχουν άλλα παιδάκια που πήγαν νωρίς-νωρίς για ύπνο… 

Ας υπάρχει μόνο ένας ξεχασμένος τύπος που καπνίζει στο σκοτάδι… Μου φτάνει…