Αγάπες, της ζωής μου,, περασμένες, ίσως κάπου ξεχασμένες, διαφορετικές, τωρινές…
Αγάπες που με έκαναν να γελάω σαν χαζό στο πρώτο ξύπνημα, που γέμιζαν, ξέρεις, πεταλούδες το στομάχι μου, που με το πέρασμα του χρόνου άλλαξαν…
Μαμαδίστικες αγάπες...Συντροφικές, γι αυτόν που βρίσκεται δίπλα μου 25 χρόνια τώρα... Αγάπες φιλίας, γι αυτούς τους λίγους που με αντέχουν χωρίς αντάλλαγμα…
Ποιες μετράνε περισσότερο???
Έχεις την απάντηση, δεν την έχω..
Καλές οι «πεταλούδες», ακόμα καλύτερες αυτές που αφουγκράζονται την ψυχή μου και είναι πάντα εδώ…
Χωρίς πυροτεχνήματα, χωρίς εξάρσεις, καθημερινές, μικρές αγάπες…
Ένα κοιμισμένο φιλί, «έχω να τρέξω για πολλά σήμερα», μια σφιχτή αγκαλιά «ώχου ρε μάνα άσε με», μήνυμα από την κολλητή μου «Μπετζάκι μου τι κάνεις»…
Είμαι τυχερή…
Είναι δίπλα μου, κοντά μου, ας μην τις παίρνω χαμπάρι τις περισσότερες φορές…
Για κάποιον μαγικό λόγο, χωρίς καλά-καλά να τον ξέρω, υπάρχουν…
Σταθερές, αμετανόητες κι ας τους έχω κάνει διάφορα…
Ας μην μου αναστατώνουν πια το στομάχι…
Μου διώχνουν όμως, χωρίς αντάλλαγμα τα ουφ-ακια μου…
Είναι εκεί, για μένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου